Titel: banda banda festival banda….

Namaste

Het weer: zonnig en warm. Regen valt nog mee (houden zo!)

Het is blijkbaar al even geleden dat ik een blog heb geschreven. Iedere keer heb ik de intentie maar niet de moed om er eentje te schrijven. Vandaag is het zondag en heb ik een vrije dag dus het wordt tijd, niet? Want ja hoor, ik weet wel dat jullie erop zaten te wachten. Jullie vragen jullie allemaal af wat ik hier nog doe en of ik niet al naar huis wil? Heb ik gelijk of zit ik er compleet naast? Nou ik kan al zeggen dat ik nog geen plannen heb om naar huis te komen. Ik heb het hier allemaal nog helemaal naar mijn zin.

Goed, we beginnen even met Robin. De gedachte dat ik over 2 weken niet naar huis moet om terug te beginnen werken is heerlijk! Lekker genieten van elkaar, veel leuke dingen samen doen, samen gaan slapen, samen wakker worden, … ja ik heb het toch gemist hoor! Maar nu kan ik er heel lang van profiteren en dat is ook wat ik doe! Het is nog steeds grote liefde dus ik ben nog lang niet van plan hier weg te gaan!

Mijn verjaardag 29 juli:
Toevallig was Prasna, de vrienden van Robin zijn neef Binod, dezelfde dag jarig dus vierden we het samen. Normaal zouden we het met z’n vieren vieren in Nagarkot maar Bipin, een vriend van ons, was daar ook met enkele Chinese toeristen. Dus hoe meer ziel, hoe meer vreugd! Ik ga het kort houden: ’s avonds begonnen we met tequila en enkele drankspelletjes en al gauw waren we allemaal een beetje dronken. Doe daar wat bier en vodka bij en het is een heel leuk feest! Maar pas op, ze hebben op z’n Europees gedacht: er was taart om 12u ‘s nachts! MET vuurwerk en ‘happy birthday you guys, love’ opgeschreven! Hoe lief is dat?!
De volgende ochtend om 6u opstaan want oooo wat hadden we een mooi zicht op de Himalaya! Heerlijk opstaan op mijn verjaardag! (ik moet wel zeggen dat ik daarna nog even in bed ben gekropen, Robin heeft me niet graag met een slecht humeur hehe). En o ja, die dag zijn we ook terug gewandeld naar Kathmandu. Een wandeling door het platteland van ongeveer 4 uurtjes, waardoor ik een bruin/rood kleurtje kreeg en mijn slippers in mijn voeten staan! Daarna nog even naar Bhaktapur om wat te eten en een papieren pennenzak te kopen. Heerlijke dag!!

Nepalese les:
Och, wat kan ik daar over vertellen. Zoals in de titel: banda = staking en veel festivals! En als er een festival is, is er geen les. En als er staking is, is er geen les. Zo hadden we dus bijna 2 weken geen les. Begon de les terug normaal op maandag en zat iedereen in de klas, kwam onze leerkracht, Susjmita, niet opdagen. Wat bleek: haar dochter moest die dag geopereerd worden. De gedachte om even iemand een sms te sturen ging er niet in. Maar goed, dat is Nepal zeker?! Dinsdag dan les en woensdag geen les, want ze moest naar haar dochter in het ziekenhuis en er is geen vervanging. Dit is toch te gek allemaal? Betaal je zoveel geld en is er de helft van de tijd geen les. Dit is Nepal zeker?! Het leren van de letters gaat ook op zijn Nepalees: overschrijven en herhalen van wat zij zegt. Leerkracht: Ka – wij: Ka, leerkracht: kaa – wij: kaa, en zoverder. Daarna iedereen individueel het rijtje opzeggen (als je het fout zegt, kan ze je niet echt verbeteren) en enkele woorden leren in Nepalees schrift. Ook deze woorden 5 maal voor- en nazeggen en hup, op naar de volgende letter. En zo leer je soms 3, soms 5 nieuwe letters en nog wat over de kleuren, of de tijd, of weer wat nieuws. De laatste 10 minuten mogen we nog vragen stellen en dat was de les voor vandaag. En o ja, ze komt ook altijd 10 minuten te laat. De les begint om 10u Nepalese tijd, dus dat is altijd te laat.
Ik leer iedere keer wel nieuwe woorden, maar de manier van lesgeven is iets anders dan in Europa, maar dat heeft ook zijn charmes he. Eigenlijk kunnen de meeste die daar les volgen al Nepalees, maar ik niet hoor! Och, wat leer ik toch zo traag en mijn geheugen is helaas geen spons. Maar ik kom er wel! Veel oefenen, oefenen, oefenen en dan lukt het! Alleen dat oefenen verloopt een beetje stroef…

Werk op mijn schooltje:
Ik kom binnen op school: “good afternoon madam” “Madam, please come in our class today” “Madam, do you come in our class today?” “Madam, where are you from?”. En dan kom ik in de leraarskamer waar iedereen zit te verbeteren! (Man, wat hebben ze een verbeterwerk en man wat doen ze dit snel! En o ja, wees gerust, fouten laten ze gewoon staan. Ze verbeteren soms gewoon blindelings. Gek he?) Daarna kijk ik welke klassen ik vandaag heb en bereid ik een beetje voor. Momenteel probeer ik iedereen ‘ask’ correct te laten zeggen, want iedereen zegt ‘aks’. Bij de meesten verloopt dit goed, maar bij anderen is het een te grote gewoonte. Ook de leerkrachten zeggen ‘aks’ hoor. Verder probeer ik de directeur ervan te overtuigen dat ik kinderen met de verkeerde /s/ kan helpen. Bij iedere vraag zegt hij ‘ja’, maar veel respons krijg ik niet. Ik zet door! Soms is het wel moeilijk om een klas van 25 (of zelfs een klas van 38 kids) stil te houden omdat het in mijn les om het spreken gaat. En als je iets voordoet, wil iedereen dit meteen nadoen waardoor een grote chaos ontstaat. Maar goed, sommige klassen nemen alles heel serieus en daar zie je dan ook vooruitgang.
Wat de directeur over mijn ‘lessen’ zegt: “Ze hebben al zoveel huiswerk en moeten al zoveel leren, en als jij komt, hebben ze alleen maar plezier”. Nou ja, hij ziet ook nog niet echt de meerwaarde denk ik. Ach, we zien wel hoe het verder gaat he!
Of het ligt aan mij, of het ligt aan de kinderen (en de leerkrachten), maar hun Engels versta ik echt niet! Ik probeer hun trager te laten spreken, maar dat is bijna onmogelijk.
Als voorlaatste is het ook leuk dat ze steeds vragen “Can I come in? May I drink water? May I go to the toilet? Can I sit? Can I go out?” En dat ze de leerkracht steeds verwelkomen op een zangerige manier: ‘Goodafternoon madam, and welcome in class 5 Moon”. En op het eind “Thank you madam for teaching us”. Heerlijk toch?!
Och, ik kan niet stoppen met vertellen maar dit wil ik toch nog even kwijt: ze slaan kinderen hier echt. Ik vind het zo raar! Vrijdag wilde een leerling een grote steen naar een leerkracht smijten omdat hij zo boos was. Ok, dat mag je niet doen, maar om hem dan bij zijn handen te pakken en te beginnen slaan en door elkaar te schudden, dat vind ik toch overdreven! Er zijn toch andere effectieve straffen? Die jongen was er helemaal niet goed van en was bijna niet te troosten. Soms slaan ze ook op de benen als ze iets verkeerd doen, maar ik vind het toch bijzonder hoor!

Visum:
Vorige week woensdag ging ik naar de immigratie om mijn papieren in te dienen. Ik had een bank statement van mijn Belgische rekening. Zei de man “heb je geen Nepalese bankrekening?” ik: “nee”. De man “ok, geen probleem, kom vrijdag maar terug.” Kom ik vrijdag terug en ja, jullie kunnen het al raden, ik kreeg nog geen visum omdat ik geen Nepalese bankrekening met 1500 dollar had! Gelukkig had Robin een vriend die bij de bank werkt en konden we vrijdag nog een rekening openen (de bank sluit vrijdag om 15u en het was al 15u30). Zaterdag al het geld afhalen en zondag al het geld op de Nepalese bankrekening zetten, bankstatement aangevraagd en hup terug naar de immigratie.
Goed we begonnen in kamer 206, daar keek de man naar de bank statement en zei dat het ok was. Ik moest even wachten en hij zou me komen halen. Na 20 minuten mocht ik terug binnen komen. Hij gaf me mijn ‘dossier’ en had toch al een formulier ingevuld en ik moest naar kamer 201 gaan. Die zette wat vinkjes en terug naar kamer 206. Kwam ik terecht bij een andere meneer, die keek even (weer naar dezelfde papieren), vulde wat zaken in, en hup ga maar naar kamer 106. Daar zat een grote piet die ook weer naar de papieren keek en wat zaken vroeg, wat vinkjes zette en hup weer naar 206. Mijn visumdatum invullen en toen begon ik wat vragen te stellen… Ik had maar een visum tot 15 januari en er stond op voor 5.5 maand. Ik krijg toch normaal 6 maand en mijn toeristenvisum loopt tot 7 september, dus normaal moet je voor studentenvisum vanaf dan tellen niet??? Nee dus, ze beginnen te tellen vanaf de dag dat je de eerste keer komt om de aanvraagpapieren in te vullen (bij mij dus 8 augustus). Maar van 8/08/2012 tot 15/01/2013 is geen 5.5 maand, dat is 5 maand en 7 dagen…. Frustratie…
Het was dan tijd om te betalen, terug te keren naar kamer 206 voor sticker – terug naar kamer 201 (immigration officer) voor wat dingen in te vullen en controleren – en terug naar 206 voor 1 stempel!
En zo heb ik dus mijn visum gekregen voor 5 maand en 7 dagen en het 30 dagen toeristenvisum die ik had gekocht voor 60 dollar is eigenlijk voor niets geweest. Ze hadden toen gezegd dat het verkrijgen van een toeristenvisum 21 dagen duurt, blijkbaar dus maar 2 dagen als je meteen alle juiste papieren hebt…
Op de immigratie konden ze met niet vertellen waarom ik maar visum kreeg tot 15 januari. Vraag ik het de volgende dag in de Nepalese les, wat blijkt: het semester loopt van 15 juli tem 15 januari… Hadden ze dat maar gewoon meteen gezegd…
O ja, Robin was mee met mij, en man wat heeft die een geduld!!

Nepal:
-banda: (=staking) vorige week staakten ze een hele week. Iedereen geeft een andere reden dus de precieze reden weet ik nu nog steeds niet. De ene zegt dat het iets te maken heeft met politiek, de ander met school. Tijdens de week staakten ze van 6 tot 10u en vrijdag-zaterdag-zondag reed er geen openbaar vervoer. Ach, wandelen kan ook deugd doen.

-het verkeer: is een regelrechte chaos! Ik ben al blij dat ik nog nooit aangereden ben. De eerste paar keer ging ik steeds te voet naar Thamel, maar een wandeling van 45 minuten in de zon vond ik niet altijd even prettig, dus nu neem ik de bus… Nu ja, het duurt bij mij altijd 10 minuten omdat ik niet alle bussen durf tegen te houden om te vragen of ze naar ‘Ratnapark’ rijden. Ik ben er nog steeds niet zo een fan van. Als ik naar mijn Nepalese les ga, is elke tuk-tuk die passeert de juiste dus daar ben ik heel blij om! Iedereen toetert om de haverklap, van een tweebaan maken ze zo een driebaan als er file is, waardoor er aan de andere kant ook een file ontstaat. Tijdens de staking moet iedereen door de kleine straatjes omdat de grote wegen geblokkeerd zijn. Maar daar kunnen net wel of net niet 2 auto’s elkaar passeren. Nu, zoals jullie misschien weten rijden er hier heeeel veel motors rond en die bestuurders hebben geen geduld!!! Dus wat doen ze, als er een auto wil passeren gaan ze er gewoon voor staan want ja, ze willen ook verder he! Maar ze hebben blijkbaar niet door dat ze dan alles opstroppen! Hierdoor moeten ze draaien en keren en duurt het nog langer! Zo slim zijn ze hier niet altijd he! Als je begrijpt wat ik bedoel….
Het oversteken van de straat went ook niet echt. Ik ben altijd blij als er weinig verkeer is en als ik aan de overkant ben!

-festival Krishan Jayanti: soort dag van de vrouw waar alle vrouwen zich opmaken en een groene of rode sari dragen. En waar vrouwen en muziek zijn, wordt er gedanst. Ik werd uitgenodigd op mijn schooltje en daar zat iedereen bij elkaar muziek te maken, te zingen en te dansen. Natuurlijk wilde ik ook dansen en ze waren wel een beetje fan van mij haha. Nu ja ik deed het blijkbaar niet slecht, lol! Wel prachtig om hun allemaal in hun mooiste kleren te zien, helemaal opgemaakt, hun haar opgestoken ed. Prachtig!

-kakkerlakken: 15 dood, er lopen er nog zeker 2 rond! Dood moeten die beesten. Ik ga steeds met licht aan slapen omdat ze in het donker actief worden! Ik droom zelfs van die rotbeesten!

-Ik heb zakjes spaghettisaus mee van thuis en Robin zijn mama had nog steeds spaghetti gegeten en ze vond het heerlijk!

-Ik probeer Robin wat Nederlands te leren, maar zijn geheugen is nog minder ‘sponserig’ dan de mijne… Ook de uitspraak is zo grappig! Maar ik mag niet te veel lachen en hem niet te veel verbeteren anders wil hij het niet meer leren. Wat wel ter verstaan is hehe..

-ziekenhuis gesloten: ik las een paar dagen geleden dat een ziekenhuis in Kathmandu gesloten is voor reeds 3 dagen. Dit omdat er iemand in hongerstaking is en omdat er iemand van het ziekenhuis is afgeranseld. Het gaat recht naar je hart als je leest dat er mensen al enkele dagen voor het ziekenhuis liggen te wachten voor zorg en dat al hun geld op is omdat ze moesten reizen van het platteland naar hier. Dat ze eigenlijk geen geld meer hebben voor de behandeling en dat ze zelfs geen hotel kunnen betalen en dus voor het ziekenhuis moeten slapen. Dat ze nog net genoeg geld hebben om terug te keren naar huis. Dit kun je toch niet vatten?

-Robin zijn ouders: ze zijn toch zo bezorgd om mij. Enkele dagen geleden regende het pijpestelen dus besliste ik om de schoolbus te nemen. Ze zeiden me dat dit 30 minuten ging duren, wat bleek, het duurde 1u20 min (30 min Nepalese tijd dus). Dus normaal ben ik rond 16u30 terug, maar om 17u was ik nog niet terug dus waren Robin zijn ouders heel ongerust. En Robin ook want ik nam mijn gsm niet op (ik hoor dat natuurlijk weer niet). Het is best wel schattig niet?! Mijn mamsie en papsie zouden ook ongerust zijn, maar een half uurtje is nu toch ook niet zoveel he?!

-bedelaars op straat: het wendt nooit! Het is zo hartverscheurend als kindjes naar je toe komen om wat eten, of als je mensen op straat ziet met verminkingen. Je kan wat geld geven, maar wat doen ze daar mee? Het blijft pijnlijk!

Och, wat heb ik toch steeds veel te vertellen! Eenmaal ik begin te typen, kan ik niet stoppen. Maar ik weet dat sommigen het appreciëren en graag lezen hoe het hier gaat met mij en hoe de cultuur is. Dus ik blijf gewoon lekker veel typen en tja, het is een maand geleden, dus het mag wel weer lang zijn niet?!

Dikke zoen en tot de volgende!! Xxx