Eentje voor de regen en eentje voor de ZON

Namaste!

Jaja, we zijn weer een maand verder en het wordt bijna tijd om overdag de ‘zonneparaplu’ boven te halen. Het is echt wel warm overdag. ’s Morgens en ’s avonds nog fris, maar vanaf dat de zon er is, warm genoeg! Goed voor de was: truien wassen is niet zo leuk hoor! T-shirts zijn een makkie en daar zal ik de komende maanden veeeeel van wassen.

Momenteel druk bezig met de visumpapieren en over een maand gaan we het aanvragen. Is er iemand die een succesverhaal kent? Alle tips zijn welkom…

Het leventje gaat hier nu zijn gewone gangetje. Nog steeds 14u per dag geen elektriciteit, staking (deze week 2 dagen educational strike, maar enkel in de private scholen), 2x per dag rijst, de prijzen die omhoog gaan maar de lonen niet (herkenbaar??), ALWEER benzinetekort (rij van denk ik 2 km wachtenden, gek om te zien!), overal wegenwerken, veel vervuiling en verkeer en de puppietjes die groeien en nog steeds schattig zijn!
Van 11u30 tot 13u Nepalese les van Mukunda Sir. Een rare kwast als je het mij vraagt. Hij lacht steeds met zijn eigen grappen (die NIET grappig zijn), springt van de hak op de tak, tekent voortdurend op het bord ipv het Engelse woord gewoon te zeggen of op te schrijven, behandelt ons soms als kleine kinderen en vertelt veel verhaaltjes die steeds echt gebeurt zijn (de ene al wat minder interessant dan de andere, maar goed hij doet het allemaal in het Nepalees dus daar leren we ook weer wat van). Al bij al is het wel een goede leerkracht!

Wel een heel vervelend uur want om 13u moet ik normaal op AIA beginnen. Dus steeds rush rush naar het schooltje om dan te ‘ontdekken’ dat ik geen les moet geven! Als er iemand afwezig is, mag ik nog eens gaan naar een klas. Nu ja, de examens zijn daar weer over een week dus de leerkrachten hebben hun tijd nodig! Balen voor mij natuurlijk, maar goed, kan ik mijn logopedie een beetje voorbereiden en lekker gezellig praten.

Hierdoor kan ik ’s middags ook niet meer thuis eten dus neem ik mijn lunchbox met rijst en groenten mee. Iedere keer krijg ik weer de vraag “heb je ’s morgens geen rijst gegeten?” en iedere keer zeg ik “nee, ik eet ’s morgens boterhammen”. ’s Morgens geen rijst eten, dat is raar hier!

Een ander gevolg van dit klote uur: ik kan niet meer gaan werken in ACN (autisme center). Jullie denken misschien: ‘dan ga je toch 1 dag niet naar de les’. Ja, dat kan ik doen, maar ik heb heel veel geld voor die lessen betaald en iedere keer leer ik echt wel weer nieuwe woorden… Dus geen vervolg meer aan het ACN verhaal.


Dan hebben we nog SERC. Wel fijn werken daar. Ik ga maar 1 dag, maar het is wel vermoeiend. Het ene kind na het andere van 9 tot 15u. Ja, je moet alert blijven en ja, het taalprobleem blijft lastig!

Het 5-jarig jongetje waar ik vorige keer over sprak is Shadiman! Man, ik wist niet waar ik het had de eerste keer! Gooien met dingen, krabben, schoppen, proberen uit de kamer te lopen, geen woord zeggen, … De tweede keer was hij al iets rustiger en de derde keer focuste ik mij op het gooien van dingen via een beloningssysteem. Dat wilde niet echt werken, maar de vierde keer hadden we vooruitgang! Maar 2 keer geschopt en met NIETS gegooid! Prachtig, we zijn op de goede weg. Nu de laatste keer afgelopen zondag: terug bij AF… Hij was moe, lastig, smeet weer met dingen en ik heb de therapie dus na 15 minuten stopgezet. Daar kan ik niets mee doen!

Hij heeft mogelijk ADHD en dat geloof ik wel. Hij vertoont ook gedragsproblemen, maar ik denk dat dit vooral komt doordat hij zich talig niet kan uitdrukken. Hij kan wel spreken hoor, maar doet het gewoon niet. Als je het hem voorzegt, doet hij het wel. Anders bijna niet! De uitdaging is dus GROOT! Zoeken naar het onderliggend probleem ‘waarom spreekt hij niet?’, zoeken naar een goed beloningssysteem en structuur en hem zoveel mogelijk laten communiceren via taal…

Volgens zijn mama zijn er op school geen problemen en thuis ook niet. Enkel het gooien met dingen is een groot probleem. Nou, als ik hem zo zie, geloof ik daar niet veel van… Er is echt wel meer aan de hand.
Ik ben wel heel blij dat de mama er ook bij blijft zitten, want hem iets uitleggen in het Nepalees: een uitdaging hoor! Ook al heb ik de zinnetjes op een papier geschreven (die Robin heeft vertaald voor mij), de taal de taal de taal, o zo moeilijk als je het niet beheerst! Maar de motivatie om het Nepalees te leren wordt hierdoor alleen maar opgekrikt!


Op, op, alles is op! En waar is de chocolade? Op, op, alles is op! En waar zijn de snoepjes dan? Op, op, alles is op… Helaas pindakaas…


Nog even over stakingen. We hebben hier ook zoiets al een Nepal banda (=staking) en dan ligt heel Nepal plat! Geen verkeer op straat (enkel van de overheid), veel winkels gesloten en vooral rustig op straat! Heerlijk om in het midden van de straat te wandelen en mensen op een rondpunt te zien zitten. Het is toch iets speciaals hoor! Enkele weken geleden was er zo’n dag en afgelopen week waren er 2 dagen! Dit hebben wij toch niet he? Als er bij ons staking is, is het enkel de bussen of de treinen. Maar geen verkeer op straat, bijna alles dicht? Niet he?! Mja, zoals een leerkracht tegen mij zei: geen goede zaak voor de economie (geen inkomen voor de mensen die een winkeltje hebben). En uiteindelijk willen ze de overheid straffen, maar die kunnen nog steeds gezellig rondrijden zonder enige file!

Afgelopen zaterdag picknick met de collega’s van AIA. Om 6u30 aanwezig op school want om 7u zouden ze vertrekken… Och ja, dit is Nepal niet als ze pas om 8u vertrekken! Deze keer ook weer al het eten/drinken mee en een kookploeg. We gingen deze keer naar Dakshin Kali picknickplek. Heel groot daar met een grote en belangrijke tempel! Die natuurlijk ook even bezocht. De mensen hebben hier echt veel geduld (of weinig te doen). Ze staan wel uren in de rij om hun offer te geven (wierook, doeken, kokosnoot, wat eten, …).
Deze picknick was iets anders dan met de kinderen omdat er drank (whiskey, bier en wijn) en frisdrank aan te pas kwam. Één leerkracht had zich goed laten gaan en was echt ladderzat! Andere mannelijke leerkrachten en directeur hadden ook teveel op, maar kenden hun limiet wel. De vrouwelijke leerkrachten hielden het bij een glaasje wijn of frisdrank. En ik? Beetje whiskey met water en nee ik was niet dronken!
We hebben veeeeel gedanst, gebabbeld en gegeten. Het was een fijn dagje! Rond 19u was ik terug thuis.

Zondag hadden we dan het festival Shivaratri. Dit wordt voornamelijk op Pashupatinath (plaats met lijkverbranding en grote tempel) gevierd. Op deze dag is het kopen en verkopen van marihuana legaal. Grappig om al die sadhu’s en anderen stoned te zien en hun wiet te zien verkopen. Het is eens wat anders! Ze hadden mij ook gezegd dat ik naakte sadhu’s zou zien, maar die zaten binnen in de tempel en daar mogen buitenlanders niet binnen. Jammer maar goed.

Nog even over trouwen in Nepal. Een leerkracht hier is 2 maanden geleden getrouwd. Het was een gearrangeerd huwelijk (“maar nu is het een liefdeshuwelijk” zegt ze). Ze had niemand kunnen uitnodigen van school omdat ze zelf maar enkele dagen op voorhand wist dat ze ging trouwen. Dat kan je je toch bijna niet voorstellen? Ze had haar man nog niet ontmoet voor de trouw (dat had hij blijkbaar niet gevraagd of zo). Ze woont nu bij hem thuis. Wel super dat ze er heel gelukkig mee is! Voor hetzelfde geld is ze doodongelukkig…
Trouwen met iemand van een andere caste wordt ook niet altijd geaccepteerd.
Een andere leerkracht heeft al een jaar een vriendje, maar ze zeggen dit niet thuis. Waarom? Dan komt de druk er om te trouwen en dat willen ze nog niet. Eenmaal je getrouwd bent, heb je veel meer verplichtingen en moet de vrouw bij de man zijn familie inwonen. Ik vroeg of ze met hem zal trouwen en daar antwoordde ze positief op, maar pas over 3 jaar. Toch gek he? Ze heeft zijn mama nog nooit gezien en ze kunnen dit gewoon thuis niet zeggen omdat ze dan moeten trouwen. Ik kan mij dit echt niet voorstellen. Jullie?

Ook het verblijf in een ziekenhuis verloopt een beetje anders: geen verpleegsters die je medicijnen of eten komen brengen. Nee, dat moet de familie maar doen. Ze moeten de medicijnen ook zelf gaan kopen. Er blijft ook 24/24 iemand bij die persoon. Het familielid/de vriend slaapt gewoon op de grond. Of als je geluk (en geld) hebt, kan je in een privé kamer liggen met extra bed, heb je het niet, dan verblijf je als zieke gewoon in een grote zaal.
Dit is natuurlijk niet het geval in alle ziekenhuizen, maar wel in de meeste. Heb je wat meer geld, dan kan je in een goed ziekenhuis verblijven.

Dan als laatste nog even onze ontmoeting met Anna en Naven. Anna is een Belgische vrouw die 3 jaar geleden getrouwd is met de Nepalees Naven. Zij wonen momenteel 2 jaar samen in België en hebben een 1 jaar oud dochtertje Nilah. Ze waren hier om hun dochtertje aan de Nepalese oma en familie voor te stellen en voor Naven gewoon om nog eens zijn vrienden en land te zien. Het was echt leuk om hun te ontmoeten en hun verhalen te horen. Over de moeilijkheden die ze hadden/hebben. Ze hamerden op het leren van de Nederlandse taal voor Robin want als we de toekomst in België zien, is dit gewoon echt nodig! Naven heeft Robin ook een boek gegeven om Nederlands te leren. De eerste week was Robin heel gemotiveerd, maar nu wordt dat helaas al iets minder (kan ik wel begrijpen hoor, het leren van mijn Nepalees gaat ook niet vlot). We spraken vrijdagmiddag met hun af en ze nodigden ons meteen uit om zaterdag bij hun thuis te komen eten! Het eten was subliem en het was heel gezellig! Leuke verhalen allemaal!

Zo piepedozen, dat was het weer voor deze keer!
Veel leesplezier gehad?

Tot over 3 maanden

Dikke zoen