kasto chhiso!

Hey lieve schatten

Eerst en vooral voor iedereen nog een gelukkig Nieuwjaar! Hopelijk hebben jullie het goed kunnen vieren en wordt het een leuk jaar vol fantastische verrassingen…

Terwijl ik dit schrijf, heb ik 2 T-shirts, 2 truien aan, (een broek), een muts op men kop, een grote sjaal rond mij en een warm glas water naast mij! Ja, het is hier koud!! Buiten in de zon is het goed hoor, maar in huis hebben we helaas geen zon dus is het hier nogal frisjes. Nu voel ik wel dat januari een koude maand is in Nepal en zal ik Robin niet meer uitlachen als hij met een muts op zijn hoofd met mij skyped! Ik heb zelfs moeten toegeven: ik slaap met mijn muts.

Het nieuwe jaar is weer begonnen, een maand is weer voorbij en zo ben ik al 6 maanden van huis. Ik zit dus over de helft want midden juni kom ik naar huis. En samen hopen dat dit MET Robin is…

Ik moet even in mijn geheugen tasten want ik heb niets opgeschreven voor deze maand… We starten met onze 1 daagse wandeltrip naar de Namo Buddha. Een klein beetje kennis kan geen kwaad: Het klooster is in Nepal bekend is als de Drie Stupa's van Nepal, is een zeer heilige plaats waar de perfecte en hoogste Boeddha - op dat moment nog steeds op het pad van het leren - zijn eigen lichaam zonder aarzelen aangeboden heeft aan een tijgerin die grote honger had. We wilden om 5u vertrekken, maar dat werd dan toch 7u. Eerst met de bus tot Panauti en van daaruit wandelen. Na 2.5u bereikten we het kleine dorpje nabij Namo Buddha. Alleen het laatste uur was het stijgen, dus de wandeling viel heel goed mee! In het dorpje kwam er een straatkindje en we hadden nog wat fruitsap dus lieten we ons goed hart zien. Uiteraard heb je niet 1 straatkind daar en houden ze elkaar in de gaten. Voor we het wisten, stond er een ander meisje. Ach, waarom geen kopen voor haar? Terwijl we dit kochten, ja, jullie raden het al… Er kwam nog een meisje. Oke, doe dan maar 2 fruitsapjes… Toen we wat verder wandelden, kwamen er nog kindjes, maar je kan niet blijven geven. Ze waren wel heeeeel blij en dronken het ook meteen op! Daar gaat je hart van glimlachen niet?!
Nog een half uurtje ‘klimmen’ naar de Namo Buddha en daar waren we dan. Je zag de monniken rondlopen en kon wat zien van hun verblijf. Amai, ik denk dat ze hier veel geld inpompen, want het zag er allemaal heel mooi uit. Na een lunchke terugwandelen naar Dulikhel om van daaruit de bus terug te nemen. Ik ben blij dat we deze weg gekozen hebben want als je vanuit Dulikhel vertrekt moet je 1700 trappen doen… Ik doe ze liever naar beneden! Tijdens die wandeling hadden we nog 2 kindjes die ons de weg wezen voor wat mandarijntjes. Weer kindjes blij gemaakt! O, wat een heerlijke dag. Een aanrader!

Kerst en Nieuwjaar wordt hier ook gevierd. Voornamelijk dan in Thamel, toeristenstadje. Kerstavond hebben we bij Roxane (Belgische vrijwilligster) gevierd met hapjes, pizza, cadeautjes en een lekker vuurtje. Het was echt heel gezellig. Op Kerstdag ben ik naar ACN geweest en daar speelden de kinderen ‘musical chair’ (ik weet de Nederlandse naam niet meer, maar als je de muziek stopt, moet je op een stoel gaan zitten… Jullie weten wel wat ik bedoel he?!). Het was echt lachen geblazen. Ik denk dat de ouders er meer plezier in hadden dan de kids. Als ze het spel al begrijpen? Als ze op de stoel moesten zitten, nam de mama hun op en ‘smeet’ ze op een stoel. Daarna kregen ze een lekker stuk taart en een cadeautje (die de mama gekocht had). Ook onder de leerkrachten en vrijwilligers werden cadeaus uitgewisseld. Daarna ging ik met Roxane en Liesbeth naar Lula (een Engelse) om het kerstsfeertje op te snuiven. Heerlijk eten daar!! Mmm ik heb gesmuld! Haha…

Nieuwjaar hebben we in Thamel gevierd. Eerst lekker eten en dan met een volle maag gaan dansen. Slecht idee! Het was er veel te warm en in combinatie met een volle maag --> draaierig! Om 00.00u werd 2 keer afgeteld in de dancing, dus er was een beetje verwarring! Daarna uit die hitte en naar een ander rustigere plaats. Het was een beschaafd Nieuwjaar!

Ik moet zeggen dat ik me heb vermaakt tijdens de feestdagen, maar het is toch heel anders dan thuis!

Robin en ik zijn er ook een zestal dagen op uit geweest met onze motor. Eerst naar Gorkha dan Bandipur en we eindigden in Pokhara. Jach, Pokhara, het is toch één van mijn favoriete plekken hier in Nepal. Het is niet ver en het is er heerlijk vertoeven! Als je in Nepal bent, the place to go! Alle toeristen gaan er heen, maar daar is een goede reden voor.
Gorkha zelf was geen speciaal plaatsje, maar wel leuk om te bezoeken.

We hebben een paleis/fort bezocht en een museum over de geschiedenis van Gorkha. Verder zag het er niet anders uit dan Kathmandu, dus zijn we dezelfde dag naar Bandipur getrokken. Daar kwam een vriend van Robin en hebben we wat rondgelopen en wat gedronken. Het is blijkbaar de gewoonte om je vriend dan te trakteren op wat alcohol en een snackje. Bandipur is echt wel een countryside. Alle restaurantjes en guesthousen liggen in één straat en daarrond gaat het gewone leven door. Na een goede nachtrust hebben we een wandeling naar een tempeltje gemaakt en nog wat lekker rondgewandeld. Je kan er nog andere mooie wandelingen maken, maar Robin had daar niet veel zin in, omdat zijn countryside er precies hetzelfde uitziet, wat ik wel begrijp. Bandipur is ook bekend om zijn mooie grot dus trokken we daar uiteraard ook heen! Na een klim van een klein uurtje waren we er. We kregen een zaklamp en een gids (ongeveer 14 jaar denk ik). De grot is echt wel mooi en groot, maar ik dacht dat de rondleiding langer zou duren. Na 20 minuten waren we al buiten, maar onze gids was superblij met zijn tip van 40 cent! (is hier wel veel waard hoor, dus denk niet dat we gierig zijn!)

En dan op naar Pokhara… Na 2 uurtjes rijden kwamen we aan. De guesthouse vonden we toch op een ietwat eigenaardige manier: toen we op de motor zaten, sprak een man ons aan (ook op motor uiteraard). Hij zag dat we uit Kathmandu kwamen (nummerplaat) en vroeg of we naar zijn guesthouse wilden komen. Kijken kan nooit kwaad he! Dus volgden we hem daarheen. Blijkbaar was dit hun strategie: wachten aan de weg tot ze iemand zagen die misschien een guesthouse nodig had. Ja, ik vind dit toch iets speciaals! Het goede was dat hij al gezegd had dat de prijs tussen 6 en 10 euro lag (hij dacht dat we een Nepalees koppel waren) dus moest hij ons wel wat goedkopers aanbieden! Hahaha (als buitenlander groeit het geld op je rug denken ze). Helaas was de warme douche toch niet zo warm!

De volgende dag een wandelingetje gemaakt en kijken hoe en waar de paragliders landen. Uiteindelijk toch maar beslist om een fiets te huren (op aanraden van mijn ouders). Aaaa, mijn eerste keer fietsen in Nepal. Ik was toch een beetje bang hoor want in Kathmandu is het verkeer echt een hel! Gelukkig viel dit hier echt wel mee. In de Lonely Planet hadden we gezien dat je Old Pokhara kon bezoeken. Na een lange omweg hebben we dit gevonden en het was vrij teleurstellend. De huizen in hun oude stijl zijn mooi, maar ik had er meer van verwacht. Daarna op zoek naar een Tibetaans dorpje. Och och och, hadden we maar een gids mee. De hele tijd stoppen en de richting vragen, nee zo leuk is dat niet! Na 3 uurtjes klimmen en dalen gaven we er de brui aan.

Maandag wilden we normaal rond het Fewa meer wandelen, maar we waren alletwee een beetje stijf in de benen van het fietsen dus namen we onze motor en gingen naar Sarangkot (trouwens dé plaats om de zonsopgang te zien) om te zien waar de paragliders vertrokken en om te genieten van het uitzicht natuurlijk. In de namiddag kwam Roxane. Beetje rondwandelen, eten en genieten van een heerlijk warme douche (we zijn verhuisd van guesthouse). Ooooo, zo heerlijk die douche! Echt lekker warm! Net zoals thuis… Ja, ik heb er toch bijna 20 minuten onder gestaan!

Dinsdagmiddag een kano gehuurd en zelf rondpeddelen. In het midden van het meer heb je een klein tempeltje, dus dat wilden Roxane en ik wel eens zien! Dat werd onze eerste stop (en uiteindelijk ook de laatste). Daarna verder rond het meer varen. We wilden toen een shortcut maken door op het volle meer te gaan varen, maar dat bleek geen goed plan te zijn! We raakten helemaal niet meer vooruit, wat soms tot kleine frustraties leidde. Dus tip: blijf gewoon aan de kant varen en dan gaat het prima!

Woensdagochtend rond 10u vertrokken we helaas terug naar Kathmandu… Kasto chhisso (“zooo koud”) in de ochtend! Ik had handschoenen aan en stak mijn handen in Robin zijn jaszakken, maar men handjes hadden het nog koud hoor! Jullie vragen zich misschien af hoe snel we konden rijden: ongeveer 50-60 km per uur. Soms zelfs 70, maar dat voelde echt wel snel! De baan naar Pokhara is best wel goed, maar soms heb je dan plots slechte stukken, dus je moet echt wel opletten! Maar Robin is echt een goede chauffeur! Na 6 uurtjes waren we terug thuis.

Dankjewel mama en papa voor deze trip! Het heeft deugd gedaan!

Verder zijn er geen festivals geweest, dus daar kan ik niets over vertellen. Afgelopen zaterdag zijn Roxane en Liesbeth hier geweest om lekkere dal baht te eten! We hadden ook lekkere groenten en aardappelen! En als dessert heerlijke yoghurt en taart (had Roxane meegenomen). Njam njam! Iedereen had zoveel gegeten dat we ’s avonds niets meer aten! Zo hebben zij ook eens gezien waar en hoe we wonen en konden ze de puppies eens zien (ja, onze 2 ‘huis’honden hebben puppies gekregen. De ene 7 en de andere 3. Ze zitten lekker verscholen in de bosjes. De 7 pups hun ogen zijn nu open en ze beginnen wat rond te wandelen. Ooo wat zijn ze schattig!)

Als laatste misschien nog een eigenaardigheidje over de Nepalese cultuur: afgelopen zondag was het Liesbeth haar verjaardag en had ik een kaartje gemaakt. Ik had er al een tekstje ingeschreven en naar goede gewoonte schrijft ieder zijn eigen naam er in. Dus ik had plaats overgelaten voor Robin zodat ie zijn eigen naam kon opschrijven. Weigerde hij toch wel dit te doen! Later zei hij dat het geen zin heeft om zijn eigen naam te schrijven omdat een ander al het werk al had gedaan. Dus die 5 lettertjes moest ik zelf ook opschrijven. Bizarre gewoontes soms, maar goed dat weten we dan ook weer!

Zo, het heeft even geduurd voordat ik deze blog af heb gemaakt want het ziektevirus heeft mij weer gevonden! Vandaag de derde dag en het gaat toch al beter! Joepiieee…

Zie jullie over 5 maanden!

Iedereen heel veel groetjes van Robin! (moest ik er toch eens opzetten zei hij!)

Dikke zoen vanuit het koude maar sneeuwloze Nepal!
xx

PS: voor degenen die het nog niet wisten: ik ben geslaagd voor mijn Nepalees examen! Joepieee