Hij is hier ook geweest....

Hey skatties!

Tapaailai kasto chha? Malaai tik chha! (hoe gaat het? Met mij gaat het goed). Mijn Nepalese examens zitten erop! 4 dagen op een rij: grammatica, begrijpend lezen, dictee, schrijven, luisteren, lezen en spreken. Het ene ging al wat vlotter dan het andere omdat we de oefeningen op grammatica in de klas al hadden gemaakt. De leerkracht had het examen gekopieerd en de oefeningen aan ons gegeven als voorbeeldvragen. Op het examen was ik dan ook gechoqueerd dat het precies dezelfde vragen waren! Ook het dictee en begrijpend lezen was hetzelfde! Makkelijk toch?! Hetgeen we niet gezien hadden, ging iets moeizamer, maar we zullen er wel door zijn zeker! Over 2 weken heb ik de resultaten (heel snel, want normaal moet je 6 maanden wachten op examenresultaten! Schandalig!)

“HIJ is hier ook geweest”, jaja de HIJ is DE SINT! Ze kennen het hier niet, maar hij is de Nederlander/Belg in het buitenland niet vergeten! In de nacht van 6 december heeft hij met zwarte Piet ‘Rabinie’ lekkere snoepjes en een kinderbueno in mijn zak gestopt! Zoooo lief! (o dat doet mij er aan herinneren: ze zijn nog niet op en ik lust er wel eentje… of twee… of drie) Hij heeft zelfs wat achtergelaten op mijn bankrekening in België. Ik wist niet dat hij dat kon! Dankjewel nogmaals!!

Welke verhalen kan ik deze keer kwijt… Ik had wat dingen opgeschreven en verder tast ik even in mijn geheugen…

Voor de bezorgde ouders onder mijn bloglezers: de helm is er! Dus maak jullie geen zorgen! IK rijd NIET met de brommer want 1) ik heb hier geen rijbewijs voor en 2) ik moet niet nog eens zeggen wat voor chaos het in het verkeer is …
Nu we het toch over rijbewijzen hebben, even al een weetje over Nepal: “Hoe verkrijg ik mijn auto/motorrijbewijs?”

Motor: Vraag 1: Kan ik tussen paaltjes, die op een afstand van ongeveer 1.5 meter van elkaar geplaatst zijn, zigzaggen zonder mijn voet op de grond te zetten?

NEE? Jammerrrr!

JA? Kom je rijbewijs maar halen! (met een scooter blijkt dit heel makkelijk te zijn, maar sinds 2 weken hebben ze ingezien dat degene die het examen afleggen met een scooter toch rijden met een zware motor! Het gevolg is dat je je examen dus niet meer kan afleggen met een scooter. Het verstand komt er….)

Auto: Vraag 1: kan ik de auto starten?
Vraag 2: kan ik een heuvel oprijden?
Vraag 3: Kan ik stilstaan op die heuvel en verder rijden?
Vraag 4: Kan ik achteruit rijden vanaf de heuvel?
Vraag 5: Kan ik achteruit parkeren zonder je hoofd uit het raam te steken?
Op alles JA: Kom je rijbewijs maar halen! Examen doen in het verkeer? Maar neen, dat is toch niet nodig!!
En zo verkrijg je dus de ‘crazy-drivers’ op de baan!

Sinds 2 weken ben ik op vrijdag naar ACN (autism centre Nepal) geweest. Daar ga ik beginnen als vrijwilliger. Ik heb tot nu toe enkel nog maar geobserveerd en informatie opgezocht aangezien ik geen ervaring heb met autistische kinderen. De komende 2 weken kan ik iedere dag gaan (examen op het schooltje waar ik werk), dus we zullen zien in hoeverre ik mij nuttig kan maken! Ik hou jullie op de hoogte en ik zie er enorm naar uit! Een leuke nieuwe uitdaging!

1 december had Robin een found raising van zijn werk (HelpMyStudy). Het begon normaal om 16, maar er was toen nog bijna geen volk, dus met 30 minuten vertraging begonnen ze toch. Het was best wel leuk! Zangoptredens, enkele stand-up comedians en als laatste een optreden van de Kutumba band (allen opzoeken op Youtube). De Kutumba band is een volledig instrumentale band en ze zijn fantastisch goed! Het was super om te zien hoe iedereen op het einde danste. Ja, zelfs de jongens stonden te shaken. En ik, als enige buitenlander, stond er natuurlijk ook bij. Ik werd zelfs bedankt door één van de toeschouwers. Blijkbaar ben ik niet slecht in het Nepalees dansen… Hoeveel ze uiteindelijk hebben opgehaald weet ik niet, maar ze kunnen nu wel enkele nieuwe kinderen sponsoren.

Afgelopen zaterdag ben ik gaan picknicken met de kinderen en leerkrachten van ‘mijn’ schooltje. Sta even stil wat jij je daarbij voorstelt… Ja, klaar …..

En lees dan nu even hoe dit er hier aan toe gaat, ietsiepietsie anders als je het mij vraagt… Om 7u ’s morgens moest ik aanwezig zijn op school. Zo vroeg?? Ja, waarom? Ik weet het ook niet want we vertrokken pas om 8u (typisch Nepalees!). Eerste verschil? Picknick en ’s morgens al vertrekken? Tweede verschil: de kids hebben niets mee (geen water, niets, ale ja, wel een snoepje of chips) Na 45 minuten op de bus kwamen we op een grote groene open plek aan. Ze laadden alle spullen uit: potten, pannen, gas, gaspitten, tafel, water, eten, … Nog een verschil? Het komt er dus eigenlijk op neer dat er een heel kookteam mee is die 2 keer voor warm eten zorgt. Rond 9u kregen ze brood met marmelade en een gekookt eitje. Rond 12u kregen ze dan ‘beaten rice’ met aardappelen, pickles, saus, kippevlees,… en tegen 16u kregen ze rijst met alles erop en eraan! Fantastisch toch! Tussendoor lekker spelletjes spelen (niets georganiseerd, maar de kinderen vermaakten zich natuurlijk prima!).

Op het einde kreeg ieder kind een nummer. Ongeveer 40 (van de 110) kids kregen een cadeautje (2 potloden met gom). De andere kinderen waren eigenlijk niet teleurgesteld want ze waren blij dat hun vriendjes iets hadden!

In het begin zag ik er een beetje tegenop, maar het was eigenlijk een heel leuke dag! Rond 17u30 waren we terug!

Nog iets opmerkelijks: De kinderen delen ALLES! Sommige kinderen hadden een klein zakje chips mee en dat aten ze met 7 andere kinderen op. Uiteindelijk hebbe ze dus zelf bijna niets. Of ze komen langs bij de leerkrachten. Het is hier dan ook niet onbeleefd om gewoon je hand in de zak chips te steken! Pas op: eigenlijk doen alle Nepalezen dit. Hebben ze 1 mandarijn en er zijn 4 mensen dan zal iedereen wat krijgen! Heel mooi om te zien en een groot verschil met onze cultuur als je het mij vraagt. Waarmee ik niet wil zeggen dat wij het ‘verkeerd’ doen he! Enkel een verschil…

Wat hier trouwens mooi bij aansluit: Enkele weken terug liep ik in Thamel en daar heb je veel straatkinderen die om eten of geld vragen. We waren aan het babbelen en plots kwam er een straatkindje bij ons “Happy birthday!” Huh, het is mijn verjaardag toch niet?! Nee hoor, het was haar verjaardag en ze gaf ONS een snoepje!! Waar maak je dit nog mee?

Dit doen de kinderen op school ook trouwens. Als ze jarig zijn, hebben ze een zak met snoepjes mee en delen die uit aan wie ze willen. Sommigen doen het zelfs als hun mama jarig is, of als ze een goed rapport hebben. Wat je dan ook ziet, is dat andere kinderen je ook iets willen geven en dan geven ze je een chocoladebar. Je weet echter dat dit normaal voor hun bedoeld is, maar het is dan onbeleefd als je het niet aanneemt. Ze zijn toch zo lief en zeker niet gierig!

Terwijl je rondloopt in Thamel zie je veel kinderen lijm snuiven. Ze doen dit om high te worden, maar blijkbaar ook om hun honger te onderdrukken! Het is maar dat jullie het weten.

Over het kastesysteem: in de countryside is dit blijkbaar nog wel aanwezig. De kleermaker en smid mogen bijvoorbeeld niet binnen in het huis van Robin zijn grootouders. Ik denk dat het is omdat zij handarbeiders zijn en zij behoren tot de kastelozen. Dit zie je echter maar op enkele plaatsen hoor! Moest ik er even bijzetten van Robin.

Afval ophalen: als je een fluitje hoort, weet je dat er iemand langskomt met een kar om het afval op te halen. Dit wordt dan naar een plaats gebracht en op een grote vrachtwagen geladen. Dit wordt dan weer op de grote vuilnisbelt ergens in Kathmandu gedropt. En daarna gaat het naar een grote verbrandingsplaats. Hier dus geen dure vuilniszakken en vuilniswagens die de weg versperren.

Het is nu winter en de powercuts worden dus ook weer langer. Nu zitten we aan 10u per dag. Rond januari-februari gaat dit tot 18u per dag. Gelukkig koken ze hier op gas en hebben de meesten een back up thuis. En je hebt nog zaklampen en kaarsen, dus lichtbronnen genoeg. Hierdoor ga je ook vroeger naar bed, want tv kijken lukt niet meer natuurlijk. We spelen ook meer gezelschapsspelletjes. Hier blijft het echter beperkt tot Rummikub en het kaartspel Dhumball.

Wie mij eens een kaartje wil sturen? Of wat lekkers, of wat dan ook, dan kan je dit altijd sturen naar:
Leoniek Vaal
Stichting Veldwerk The Netherlands
GPO Box 8974 CPC 452
Kathmandu, Nepal

Sunita zorgt er dan wel voor dat ik dit krijg! Als je een pakketje wil sturen is dit best plat want dan past dit in hun postbox. Maar een groter pakket mag ook hoor... Dan moeten we alleen naar het hoofdkantoor, want alles wordt gecontroleerd voor drugs ed.

Als ik mijn blog zo lees, zie ik dat ik eigenlijk weinig speciaals gedaan heb deze maand. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet naar mijn zin heb hoor!

O ja, vorige week hebben we nog een gezellige avond gehad bij Roxane, een Belgische die hier vrijwilligerwerk doet voor 4 maanden. Soms vergeet ik even dat ik in Nepal ben, omdat ik met Lies (andere Belgische die op ACN werkt) en Roxane Nederlands praat! Altijd gek in het begin! We hebben heerlijke dal baht met groenten gegeten! En lekker gebabbeld want er was nog iemand van België, Italië en Amerika. Altijd leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten!

Wat er nog op de planning staat voor de komende maand: werken in ACN en schooltje, mijn Nepalees onderhouden en enkele tripjes maken. Robin en ik zijn ook van plan om er eens een 5-tal dagen op uit te gaan (met het geschonken geld van mijn mamsie en papsie en de Sint), maar dat staat nog niet vast.

Zo, dat was het weer voor vandaag! Jullie weten weer wat meer over mijn leven in Nepal en ik kijk al uit naar jullie reacties… Hint hint…

Dikke zoen uit het koude, doch zonnige Nepal!