Verschillende werkplekken

Dag mijn lieve trouwe bloglezers!

Jaja, 7 maand in het prachtige Nepal! Kunnen jullie het geloven? Ik soms niet hoor! Maar ik geniet hier nog steeds en heb uiteraard af en toe mijn heimweemomenten. Deze keer heb ik wel enkele dingen opgeschreven, maar ik weet niet waar te beginnen. Oke, laten we beginnen met het werk!

- Op het schooltje:
Ik ben nog steeds overbodig, maar ik heb me er nu bij neergelegd! Ik krijg wat geld binnen en moet weinig doen, prima nu. Ik geef nu vooral wat les over België en speel gewoon spelletjes met hun! Vinden de kinderen leuk en ik heb er meer plezier in. Ik ben ook EINDELIJK begonnen met de individuele logopedie! Ze hebben uiteindelijk nooit met de ouders gesproken, maar ik kan niet blijven wachten he! Het is zelfs teveel gevraagd om aan de ouders te zeggen dat ze hun dochter een half uur later moeten ophalen. Zo zie je maar hoeveel waarde ze aan de logopedie geven!

Er is een 13-jarige jongen, Sandeep, die nauwelijks kan lezen en schrijven. Hij is pas begonnen met school op 7-jarige leeftijd, zijn ouders zitten in het buitenland en hij verblijft in de hostel. Wat zegt de directeur: “zolang de ouders betalen, kan hij hier blijven.” Stel je eens voor: als kind van 13 opgroeien met je ouders in het buitenland. Zo zie je maar hoeveel ze om hem geven! Triestig! Toen ik hem zei dat ik hem wil leren lezen en schrijven, zag ik zo een kleine glimlach op zijn gezicht! Hij is echt blij dat er eindelijk iemand aandacht aan hem besteed. Op school wordt hij gewoon gezien als een zwakke student en alles wat hij leert is mooi meegenomen. Extra uitleg of zo komt niet bij hun op. Het beginnend lezen en schrijven is hem echter nooit aangeleerd. De directeur zei: “toen hij hier toekwam, was hij niets, nu is hij IETS”. Als je zo denkt over je leerlingen…
Toen Sandeep gisteren bij mij zat om te kijken wat hij al kan lezen en schrijven, was hij zo gemotiveerd. “Moet ik morgen ook komen? Moet ik elke dag komen?” Ik zal mijzelf echter eerst even moeten bijscholen, want het Engels lezen en schrijven is toch niet zo simpel om aan te leren. De moeilijkheden weet ik niet echt, dus hopelijk kan het internet mij helpen!

- Op ACN:
Ik ga nu iedere woensdagmiddag enkele kindjes logopedie geven. Ik ben er nu 2 keer geweest en het is echt niet eenvoudig. Contact zoeken, vertrouwen opbouwen en spraak verbeteren, het heeft toch even tijd nodig. Ook heb ik er niet echt ervaring mee, dus ik weet nog niet echt hoe ik het allemaal moet aanpakken. Wordt vervolgd….

- Op SERC:
Een nieuwe werkplek, aangewezen door Liesbeth! Daar ben ik haar heel dankbaar voor want het lijkt me echt wel interessant. Ik ga daar nu iedere zondag naartoe. Het is een school voor kinderen met een beperking. Je hebt kinderen met autisme, cerebrale parese, mentale beperking, fysieke beperking, … Van alles dus! Van heel zwak tot vrij goed! Samen met een Nepalese logopediste geven we logopedie. Zij is eigenlijk een kinesiste (fysiotherapeut in het Nederlands), maar is opgeleid door een Nepalese logopediste. Het is echt wel goed om het samen te doen, want de kinderen spreken geen spat Engels en ik veel te weinig Nepalees.

Ook hier is het enorm zoeken naar hoe ik de communicatie kan verbeteren wegens gebrek aan ervaring. Er is zelfs een mama die via de bazin, Kalpana, vroeg of ik logopedie aan huis kon geven. Haar 5-jarig zoontje heeft nog op die school gezeten en gaat nu naar een gewone school, maar zijn spraak is nog heel zwak. En ze denken dat een buitenlandse logopediste kan helpen. Ze moeten echter niet denken dat ik of gewoon een logopediste wonderen kan verrichten! In het Engels is logopediste “speech therapist” en ze focussen zich iets te veel op die ‘speech’ denk ik… Maar goed, ik ga eens langs en bekijk het eens en we zien dan wel he! Ze geven ook een kleine vergoeding (zijn blijkbaar rijke mensen), dus dat ik altijd mooi meegenomen he. Dus ook dit wordt vervolgd…

Nepalese les:
Normaal startte het tweede semester 1 februari, maar om een tot nu toe nog onbekende reden start het pas 12 februari! This is Nepal, ke garne (wat doe je eraan?) zoals we het in het Nepalees zeggen.

Ondertussen ben ik dagelijks aan het genieten van heerlijke Belgische chocolade en snoepjes die mama en papa hebben gestuurd! Wees gerust, ik deel het ook wel met Robin, zijn vader en zijn broer hoor! Ik hou niet alles voor mezelf, dat zou pas egoïstisch zijn en zeker omdat ik de vorige keer zo uitgebreid inging over het delen van alles!

De puppies worden ook groter en zijn nog steeds veeeeeel te schattig! Één puppietje is echter te klein omdat hij waarschijnlijk niet genoeg melk kan drinken. De ene hond blijkt haar puppies bijna vergeten te zijn dus de andere hond voedt de 10 puppies en hierdoor krijgen de grotere en sterkere puppies meer melk! Ze lopen nu lekker rond en als je bij hun komt beginnen ze in je slipper, broek of vingers te bijten. Puppies zijn zo leuk! Helaas wil niemand eentje hebben …

Afgelopen zaterdag zijn Robin en ik met onze motor naar een plek gegaan waar je lekkere aardbeien kan kopen! Het was echter een beetje teleurstellend omdat net die dag de zon geen zin had om zich te laten zien. Dus het was een beetje koud. De aardbeien waren ook niet zo sappig als ik had verwacht, maar thuis hadden we ze even in het water gelegd, en dan waren ze veel lekkerder! We hadden ook aardbeienalcohol gekocht, maar die was niet zo zoet als ik had verwacht. Helaas! Maar al bij al een heel leuk tripje!

Verder heb ik ook steeds minder en minder problemen met 2 keer per dag rijst eten. De eerste maanden had ik er soms echt genoeg van en moest ik ergens gaan eten om wat Europees eten binnen te hebben, maar nu gaat dit veel beter. Gelukkig maar, want er is niet anders! Soms eten we wel eens pasta, naan, nassi, … maar 6/7 is het 2x rijst! Maar je ziet, het went…. Hoewel ik toch echt verlang naar het eten van men mamsie en papsie hoor!

En dan schiet nu nog wat informatie over Nepal over:

-Trouwen in Nepal: Even in het algemeen: er zijn goede en slechte dagen/maanden om te trouwen in Nepal. Dat hangt af van de stand van de zon. In België/Europa weet je vele maanden op voorhand wanneer iemand gaat trouwen. Hier soms maar 2 weken… Klein verschilletje niet?!
Enkele weken terug zag ik ook een 'trouwstoet' als ik het zo mag noemen. Muzikanten die muziek speelden, een auto versierd met bloemen en op de achterruit de eerste letter van de namen van de bruid en bruidegom in bloemen, vrouwen die dansen, de bruidegom die van schaduw wordt voorzien door een paraplu, motors achter hun aan en mooi gekleden mannen en vrouwen uiteraard. Ze waren op weg naar het huis van de bruid om van daaruit naar een tempel te gaan.

Afgelopen vrijdag waren Robin en ik uitgenodigd op een trouw van zijn vriend Swapan. Eerst zei hij dat het om 9u30 begon en een paar dagen voor de trouw pas om 12u30 en een dag voor de trouw toch maar om 9u30. We dachten ‘dit is Nepal, het begint onmogelijk op tijd’, dus kwamen we pas aan rond 10u15. Ach, was het toch al helemaal aan de gang. Het begin heb ik dus gemist. Ze zitten naast elkaar op een kussen met een priester naast hun en voor hun allerlei offers met eten, bloemen, … Ondertussen zijn er nog verschillende andere koppels die trouwen rond de tempel. Toch speciaal om te zien. Er worden allerlei rituelen gedaan, tika gegeven, cadeautjes en geld gegeven, … Ik kan het niet allemaal uitleggen, je moet dit gewoon eens zien. Op het einde kregen ze een bord met eten en moesten ze van alles proeven. Ze moesten elkaar eigenlijk voederen. Van alles een stukje aan elkaar geven. Wel leuk om te zien! Dan kregen de gasten eten en waren ze getrouwd.

Geen “ik verklaar u nu man en vrouw”, geen kus, wel een priester en een bruid die tijdens haar trouw haar gsm opneemt…

-nieuwsgierige buren: misschien wisten jullie het of misschien niet, in Nepal heb je weinig privacy. Als ze iets willen vragen, vragen ze het (sommigen zijn natuurlijk iets ingetogener) en zo gaat dat ook met de buren. Zit ik lekker in de zon op een stoeltje, komen ze bij mij en komen ze aan mijn haar. “ooo wat heb jij mooi haar en het is zo zacht”. Komen ze aan mijn kroetjes in mijn nek. Ik had er ook eentje opengekrabt dus “oei, wat is dit? Bloed?” Heerlijk toch! Iedere keer besef ik echter wel hoe moeilijk het is om Nepalees te verstaan.

En by the way: 15 juni ben ik terug in België. Over anderhalve maand visumaanvraag voor Robin indienen dus over een goede 2.5 maand weet ik of ik alleen zal komen of met twee!

Dit was het weer voor deze keer!
Dikke zoen
xx