Terug in het land waar ze echt kunnen lachen

Namaste again

Want ja, ondertussen zijn we alweer een week terug in Nepal en gaat de tijd veel te snel. Dit wordt dan ook mijn laatste blog voor deze vakantie.

We gaan eerst even terug naar Thailand. Na Chiang Mai zijn we naar het zuiden getrokken: naar het eiland Ko Chang. Een eiland met bergen en zee en 1 weg rond het eiland. Robin was super gelukkig met de zee en de bergen! We werden netjes voor ons guesthouse (dat we via lonely planet hadden uitgekozen) afgezet. Voor 200 Baht konden we daar slapen. Het was een leuk hutje met een hangmat voor en een plaatselijke poes, maar met enkel een ventilator (en in Thailand heb je eerder een airco nodig) en het was niet meteen bij het strand. Goed voor 1 nachtje dus, want overal hangt dat Thailand "the land of smile" is, maar daar merk ik helaas weinig van. Heerlijk langs het strand gewandeld en 's avonds genieten van een gratis dhurum (ja, als iets gratis is, moet je daar toch van profiteren he), heel goedkoop bier en om 21.40u een gratis 'bucket' vodka! Oke, het was vodka cola met meer ijsklonten dan vodka, maar het was toch lekker. In Thailand stelt de alcohol trouwens maar weinig voor. Je betaalt veel voor een cocktail, maar het is precies een fruitdrankje of zo. De alcohol is nergens te bespeuren... Het kan dus even duren voordat je 'mau' (dronken) bent. We hadden eveneens een vuurspektakel en we hadden natuulijk nog steeds honger na 1 dhurum, dus bestelden we wat om tee ten. Maar zoals Robin het zei “Sommige plekken zijn enkel om iets te drinken” en deze plek was zo. Eerst brachten ze het verkeerde en we hebben bijna een uur moeten wachten.
De volgende dag naar een ander guesthouse en een scooter gehuurd. Lekker rond het eiland rijden en genieten van enkele uitzichtpunten. Ook heerlijk naar een waterval (zonder vissen) geweest om wat verkoeling te zoeken. Verder hebben we ook nog gesnorkeld, waar ik in het begin een beetje bang voor was want ik had dit nog nooit gedaan en wist helemaal niet hoe het moest. Maar eigenlijk is het heel simpel en je drijft zo lekker in de zee. Wel gek om te zien dat veel Thaise mensen niet kunnen zwemmen. Maar gelukkig zijn er zwemvesten en begeleiders om hun vooruit te trekken. Het zien van die vissen is echt superleuk. De begeleiders namen zelfs de vissen of een zee-egel vast. Echt fantastisch om dat allemaal te zien. De vissen zwemmen zo dicht bij je, maar zijn toch zo onbereikbaar.
Aan de zee is het echt romantisch. Ons hutje was vlakbij het water en 's avonds is dit echt geweldig. Met een biertje en wat chips genieten van het samenzijn en de romantische omgeving. Lekker muziekje erbij en het is helemaal compleet. Wat wil je dan nog meer he op vakantie?! Een duik in het water bij zonsondergang? Een romantische strandwandeling na het eten? Ja hoor, allemaal mogelijk op Ko Chang.. Wat is dat genieten zeg. De laatste nacht trakteerden we ons op een luxueuzer hotel, want na 3 nachten goedkoop slapen, mocht dit wel he. Het is tenslotte bijna het einde van de Thaise vakantie.
Na het verblijf op het eiland nog even nagenieten bij Len en Paula. Een echte vismarkt bezocht en van een toren gesprongen (vraag me niet hoe hoog, maar het was hoog). Het springen van die toren was eigenlijk verspilling van het geld want dat ging heel traag en dat was echt aan de lopende band dus vriendelijk waren ze al helemaal niet. En nee, onvriendelijke mensen, dat went echt niet! Toen we beneden waren was er van Robin geen foto noch video. Een technische fout... Dat is Thailand, zegt Len. Hij voelde zich echt heel rot en ik ook. Van mij was er een foto gemaakt, maar geen video. "You want picutre, 150 Baht" Als ik niet snel besliste, deleten ze de foto. Had na 1 minuut al spijt dat ik het toch gekocht had... Wat een onvriendelijke Thaise mensen! De voorlaatste avond nog even naar de Walking street geweest met Paula: veel blanke mannen maar geen blanke vrouw te bespeuren, veel te veel betaald voor een shotje vodka... Als je vodka zonder ijs wil, krijg je dus gewoon een shotje. Je kan je dus inbeelden hoeveel vodka je krijgt met ijs...

Oke, Thailand samengevat: Heel mooi land, luxueuzer dan ik had verwacht, kunnen de mensen hier lachen?, heerlijke verse ananas/watermeloen dat je overal kan kopen, overal krijg je een rietje, zelfs bij het kopen van water. Het is echter wel jammer dat je als toerist de ware identiteit van het land niet helemaal ziet. De armoede kom je gewoon niet tegen op die toeristische plekken. Het voelde soms niet helemaal als vakantie omdat je er heel grote supermarkten/winkelcentra hebt waar je alle Europese producten kan kopen. Na Nepal ben ik dat precies niet meer gewend.

Onze terugreis naar Nepal is weer ene heel ander verhaal. Komen we toe rond 12u op het vliegveld, zien we op het grote bord: kathmandu: cancelled. Als we wat langer kijken, zien we 'check in'. Niets aan de hand dus. De check in balie was nog niet open dus eerst even een plaspauze. Komen we aan bij de check in, staat er ook een Duitse man, Franz. "Is de vlucht geannuleerd?", vragen we aan hem, "Ja, de vlucht gaat niet". O, toppie. Ik kon alleen maar lachen van miserie. Wat nu? Nadat de manager van Nepal Airlines kwam, kon hij ons uitleggen dat de vlucht van Bangkok naar Kathmandu al 3 (!) maanden niet vliegt op een woensdag, enkel vluchten op maandag en vrijdag. Daar stonden we dan met een ticket voor de woensdag. Gelukkig zeiden ze niet dat we het maar moesten uitzoeken. Er werd vervoer geregeld van en naar de luchthaven en een hotel met lunch, dinner en ontbijt. De volgende ochtend konden we met Thai Airways naar Kathmandu vliegen. Ze hielden echter ons ticket bij en we kregen geen enkel bewijs dat we met Thai Airways konden vliegen... Dus de volgende ochtend maar hopen dat we wel degelijk op de lijst stonden en zonder problemen konden vliegen. Was toch wel even bang afwachten hoor aan die balie, want het duurde wel 10 minuten en 5 telefoontjes voordat het in orde was. Gelukkig! We kwamen echter toe in Kathmandu in de gietende regen, maar we waren weer thuis na een dagje vertraging.

We hadden nog een hoop was, dus vrijdag dan maar laundry day. Na het wassen van 12 T-shirts, 3 korte en 2 lange broeken, 2 kleine en 1 grote handdoek, 2 regenjassen en wat ondergoed had ik echt genoeg van hoor!

Zaterdag vertrokken naar de countryside, naar de grootouders van Robin. Eerste busrit van 2 uur: yes, we konden zitten! Tweede busrit vanuit Panauti was even onzeker. Het wiel van de bus moest vervangen worden, maar het was nog niet zeker of dat ging lukken. Misschien gingen we dan met een andere bus, misschien ook niet. Ik weet niet hoe Robin en zijn ouders daar zo kalm bij kunnen blijven en geen enkele frustratie vertonen. Na 8u onderweg dan eindelijk aangekomen bij zijn grootouders. Het is hier niet de gewoonte om elkaar een hand, knuffel, kus te geven. Ze zijn wel blij elkaar terug te zien, maar laten dat fysiek zeker niet merken. Grappig om te zien eigenlijk. Ook als er iemand op bezoek komt, zeggen ze geen goeiedag tegen elkaar. Gek he? Toch even wennen hoor want ik zou tegen iedereen namaste zeggen. Ik heb dus besloten om enkel iets te zeggen tegen de mensen die Robin begroet.
Bij zijn grootouders is het er wel op vooruit gegaan de laatste keer dat ik er was: een rijstkoker, tv (die werkt) en het beste van al: waterkoker! --> warme douche! Joepie, wat was ik gelukkig zeg! Gelukkig hadden we cornflakes gekocht, want rijst krijg ik echt niet binnen om 8u.
De dagen gingen voorbij met af en toe regen, zonder het zien van de Himalaya en in het bijzijn van men ventje. Dinsdag was het een jaar geleden dat er een vrouw in het dorpje overleden was, dus was er een hele ceremonie. In het begin 6 priesters die wat brabbelden, daarna geven van offers (veel eten en wierook) en vervolgens werd er door 1 priester een volledig boekje gebrabbeld en zat iedereen in stilte rond hem soort zand van het ene banenenblad in het andere te gieten. Daarna maakte de priester 6 bloemen met gekleurd 'zand' op de grond. Daarop werden bakken met vuurlonten op gezet en vervolgens door iedereen aangestoken. Echt een spektakel om dit te zien! En warm ook. Als laatste werden de tika's gegeven en gaven de mensen geld aan de priester. Ik kreeg natuurlijk ook een tika (moest goed kijken wat Robin deed, want ik had geen idee), die er natuurlijk na 5 minuten voor de helft afviel... Wel uniek om te zien dat daarna oudere mensen tika's en geld gaven aan elkaar. Natuurlijk hadden ze ook eten klaargemaakt voor het hele dorp. Lekkere dingen, maar iets te spicy voor mij. Het is ongelooflijk dat mensen met zo weinig voor zichzelf zoveel wegggeven aan een ander.
Ze leven met zo weinig, maar zijn zo gelukkig. Ze werken om te kunnen eten en overleven. Ze dragen vuile kleren, de kinderen moeten soms een uur lopen naar school, hebben hun eigen geiten en kippen in huis en doen alles om een ander gelukkig te maken.

Ik had ook nog geld over dat jullie vorig jaar gestort hebben. Hiermee hebben we studiemateriaal voor een meisje Susita gekocht. Zij kan tijdens het lopen haar been niet buigen en heeft momenteel een voorovergebogen rug. Doordat ze moeilijk kan lopen duurt het heel lang om naar school te gaan en kan ze tijdens het regenseizoen niet naar school. Momenteel woont ze tijdens de schoolweek in bij een leerkracht, maar dat kan ook niet blijven duren. Ze was enorm blij met de spullen, ze uitte dit niet mondeling, maar je kon het wel merken aan haar uitdrukking.

Woensdag gingen we terug naar Kathmandu. Weer zoiets dat je niet in Belgie zou meemaken: Toen we aankwamen aan het busstation, was er geen bus. Ze vertelden ons dat de bus vanuit een ander dorpje ging vertrekken door de slechte weg. Nu ja, het was nog niet zeker dat er een bus was eigenlijk. Geen bus = 5u wandelen . En weer bleven ze heel rustig en kalm. Dat is maar goed ook, zo kreeg ik ook geen frustratie. Tot ons groot geluk zagen we de bus staan in het dorpje! Gelukkig vertrokken we die dag, want de volgende drie dagen ging er geen bus meer door de slechte staat van de weg. Wat een geluk allemaal.

Nu ben ik dus bij Robin thuis. Gisteren overgeven en vreselijke buikpijn, een te dure taxi moeten nemen naar huis (er was een staking van het openbaar vervoer, dus konden ze meer vragen. Waarom ze staken weet niemand), maar vandaag gaat alles weer prima.
Verder hebben we geen plannen. 24 augustus zijn we een jaartje samen, dus dat zullen we vieren. Wel grappig om een jaar samen te zijn, maar eigenlijk meer dan de tijd fysiek niet bij elkaar doorgebracht.

Ik ga nu nog lekker genieten van Robin en ik zie jullie volgende week terug in Belgie.

reageren mag nog steeds hoor ....

Dikke zoen
Nike