We zijn er bijna ... Helaas pindakaas!

Dag lieverds!
Sjonge de tijd vliegt. Henk is ondertussen weer thuis, Jaap zit in het overstroomde Thailand, Annabeth en Annouschka zijn op tour met haar ouders. Mijn ouders zijn al weer thuis na 3 weken Nepal. En ik zit hier nog twee weken… Jach, back to reality.

Ik begin even bij het schilderavontuur in Barabise van 8 tot 10 oktober. Na een lekker warm croissantje met boter (nee, ze kunnen niet tippen aan die van Bossu! O wat mis ik die lekkere koeken… en taartjes…)vroeg in de morgen, vertrokken we met zen zessen (René, Henk, Jaap, Annouschka, Annabeth en ik) in de jeep van René. Na een kort ritje kwamen nog 6 Nepalezen (mensen van Hamrou Gaun) ons vergezellen. Ja hoor, die zaten met zen allen achterin… Lekker krap en volgeladen. Eenmaal daar aangekomen begonnen we met het wassen van de muren want de vettigheid moest er eerst even uit. Dan schilderen geblazen! “Goh, wat smeert het moeilijk uit! Mja, even kijken op de pot… Nee, we zien niet dat er water bij moet… Dan maar verder doen. O, de keuken moet wit geschilderd worden. Aha, daar moet water bij. Zou het bij het blauwe dan ook niet hetzelfde geval zijn? Ja, hoor… Aanlengen met water. Dat doen we dan maar… Goh, het gaat inderdaad beter!” Rond 17u werd het donkerder, dus stopten we ermee. We hebben goed gewerkt vandaag! Na een flesje bier, local pani (alcohol) en een potje dhumball op tijd naar bed.
Mijn gedachten ’s nachts (en die van Annouschka en Henk): “Aaargh, wat kriebelt het! Ik moet de hele tijd krabben. O, nee het zijn toch geen luizen e? Even diep in mijn lakenzak kruipen, dat gaat het misschien weg. Ben ik nu gek aan het worden of kriebelt er echt iets? Ik hoop echt dat het geen luizen zijn. Mijn luizenshampoo heb ik niet mee hoor.” ’s Ochtends: “Hebben jullie ook zo slecht geslapen? Ik moest de hele tijd krabben! Aah, wat is dat? Allemaal bloed en kleine zwarte beestjes in mijn bed? Dat is het dus! Hier slaap ik niet meer!” En dat deden we niet! De volgende nacht hebben we op het terras buiten geslapen. Heerlijk geslapen. Soms een beetje fris, maar geen beest te bespeuren!
Doordat we zaterdag zo goed hebben doorgewerkt, konden we zondagochtend al vroeg naar huis. Het resultaat is echt heel mooi geworden!
O ja, misschien even vermelden dat het in Nepal heel gewoon is om op de vingers van werkende mensen te kijken! Is best wel irritant omdat ze niet het idee hebben om even een handje toe te steken. Maar zo gaat het hier nu eenmaal.

Voor ik begin aan mijn volgend avontuur is het misschien goed om eerst te vermelden dat ik een Nepalees vriendje heb! Ik heb niet gezocht maar toch gevonden. Hij heet Robin en is echt een schatje en zo lief! Ik heb hem leren kennen op het LDC. Hij geeft daar les. Het klikte al van in het begin en van het één kwam het ander. Ik kan dus zeggen dat ik een vriendje heb aan de andere kant van de wereld. Dit gezegd zijnde kan ik vertellen over het festival Dashein. HET belangrijkste festival bij de Hindoeïsten en dat kon ik van dichtbij meevieren, want ik ging samen met Robin naar zijn grootouders in de ‘countrysite’. Lekker in de bergen dus! Na een busrit van 2 uur en een flinke wandeling van ongeveer 4u kwamen we daar aan. Wow, het is echt midden in de bergen. Het huisje staat alleen en zijn opa woont daar met zijn twee (van de drie) vrouwen. Ze zijn rond de 70 à 80 jaar en werken nog steeds keihard. Ze moeten wel want anders hebben ze geen eten. Ik heb echt respect voor hun. Dat ze met zo weinig zo gelukkig kunnen zijn. Ik weet niet of ik het zou kunnen hoor.
Ik kan zo veel vertellen over de 6 dagen dat ik daar geweest ben, maar dan hebben jullie iets te veel leesvoer! Ik hou het dus bij enkele anekdotes: Tijdens het eten ligt je bord nog halfvol en vragen ze “wil je nog wat rijst? Wil je nog wat melk? (ja heerlijk verse melk van de buffel had ik daar! Man, wat had ik dat gemist zeg!) Wil je nog wat vlees? (na een paar dagen moest ik toch geen vlees meer hoor. Ik wist niet welke stukjes ik at, de beentjes zaten er nog in en ik heb soms echt een paar stukken vet naar binnen geslikt. Nee, ik had daar echt geen zin meer in!)” Nu ja, ze vroegen het wel steeds rechtstreeks aan mij, maar omdat mijn Nepalees toch heel beperkt is, moest Robin het steeds vertalen. “Pugio ([poekio] = genoeg)” ken ik nu wel hoor.
’s Morgens om 10 uur: wil je een beetje roxy? (= zelfgemaakte alcohol. Vrij sterk van smaak!). In het begin zei ik nee, maar ach ‘het is festival’ dus waarom ook niet eh.
De voorlaatste dag gingen we een berg op wandelen. Er ging ook een geit mee... In het begin wist ik niet echt waarom dit zo was, maar toen we daar boven aankwamen zag ik een tempeltje. O nee, die geit wordt geofferd! Het is zo een lief klein geitje. Ik heb niet gezien hoe ze de geit slachten omdat ik aan het genieten was van het mooie uitzicht (ja, ik had zicht op een groot deel van de Himalaya). Het is wel akelig om het lijfje en het kopje gescheiden te zien. Na enkele rituelen gingen we terug naar beneden. De geit in een grote plastic zak in een mand op de rug. Daar werd de geit eerst overgoten met kokend water om al de haren er van te doen. “Wat doen ze nu? Gebruiken ze nu echt een beker waar wij uit drinken om de haren er verder van af te schrapen? Ja… Gadver! Als dat maar goed wordt afgewassen…” Na het afschrapen van de haren, moet het geitje geschoren worden. We willen toch echt geen haren in ons vlees he! Als dat allemaal gedaan is, wordt het ingesmeerd met bruine balsem en daarna klaargemaakt om op te eten. Ja zelfs de kop wordt opgegeten! Echt, het is vies om te zien hoe ze dat geitje helemaal uit elkaar halen en de stukjes hakken… Vies om te zien en om te horen! Ik hoef dit echt niet te veel mee te maken hoor! Ik weet dat het bij ons ook wordt gedaan, maar dan zie ik het niet. Dat vind ik prima. (ik ben nog steeds geen vegetariër)
Diezelfde dag kregen we ook een tika. Dit werd niet op de daarvoor bestemde dag gedaan omdat er een familielid op die dag net 13 dagen geleden was gestorven. Dat was de zus van zijn opa en daarom mocht hij geen tika geven. (De tika wordt altijd gegeven door de oudste en zijn opa is de oudste) Na 13 dagen mag dit wel, dus kreeg ik toch nog een tika. Die was best groot, maar wel heel fijn om dat te krijgen!
Ik was langs de ene kant wel blij om terug naar Kathmandu te gaan omdat ik dan de andere vrijwilligers terug zou zien. Zij hadden ook verschillende trips gemaakt en ik wilde die wilde avonturen zeker horen! En ook omdat de communicatie daar zo moeilijk verliep (ik spreek geen Nepalees, zij geen Engels. Ik moet er geen tekening bij maken zeker) Langs de andere kant is het daar zo rustig en is het uitzicht zo mooi. Ik heb er echt genoten en het is gewoon zo leuk om een festival van zo dicht mee te maken.

Eenmaal terug in Kathmandu waren mam en pap ook terug van hun trips. Dat moet dus gevierd worden met een etentje! Na het eten voelde ik men buik al een beetje rommelen, maar was er nog niets aan de hand. De volgende dag gingen we met mam en pap en hun drie medereizigers Helga, Mieke en Frank naar de Bouddha stupa. Daar lekker ontbeten en dan naar Robin toe. Zijn ouders hadden mam en pap uitgenodigd voor een kopje thee en misschien wat dahl baht… Ha ja, dat kopje thee bestond echter ook uit een fles wijn, 3 biertjes van 650 ml en home made alcohol! Die dahl baht bestond ook uit kip, komkommer, radijs en veel momo’s (die pap ook heeft gemaakt)! Ik heb jammer genoeg niet helemaal kunnen genieten van al dat lekkers omdat ik wat ziek was geworden. Heb ik wat verkeerd gegeten of is mijn lichaam gewoon gewend geraakt aan de rijst? (ja, anderhalve week rijst gegeten. Ik heb er nu even genoeg van hoor!)
De volgende dag (22 oktober) werden we ’s avonds uitgenodigd in het casino waar Robin zijn vader werkt. Wow, dit is sjieke tent! Een echt casino met grote gokkers en heerlijk eten. Nu ja, van het avondeten hebben we niet kunnen proeven door een communicatiefout. Robin zijn vader dacht dat we er gingen dineren, maar pap had verstaan dat we er gewoon een kijkje zouden nemen… Och ja, we kregen echter wel veel hapjes (frietjes, worstjes, nootjes, …) en drinken (mam haar glas was nog halfvol en ze kreeg al een nieuw glas). Niets te kort dus! En we kregen dit allemaal van Robin zijn vader. Heel fijn om dit eens gezien te hebben hoor! Mam en pap hebben er ook zeker van genoten (ons buikje was al vol en we moesten nog avondeten).
Na het verlies van mam en pap hun camera (is het echt verloren of gestolen bij onze laatste eetplaats?) en de laatste inkopen gingen ze weer naar huis toe! Ik heb echt genoten van de aanwezigheid van pap en mam hier. Ik heb hun mijn werkplek en woonplaats kunnen laten zien en ze hebben kunnen genieten van de Nepalese cultuur en uitzichten. Wat wil je nog meer?!

Goed, we zijn nu ondertussen 30 oktober en ik heb er mijn weekje in het nieuwe LDC op zitten! Echt, de kinderen zijn nu zoveel gelukkiger! Ze kunnen buiten zitten in de zon, buiten spelen, hebben allemaal hun eigen klas, veel spelmateriaal, …. Momenteel zijn we met 6 vrijwilligers dus kunnen we veel realiseren. De snoezelruimte ziet er echt al heel goed uit: we hebben matrasovertrekken gekocht zodat ze lekker kunnen liggen en bakken om alle spullen in te doen. Verder willen we nog overtrekken van verschillende materialen kopen (ruw, glanzend, …), een mobiel maken met verschillende prikkels en een prikkelmuur. Verder ook nog gordijnen om voor de kasten te hangen en voor de ramen zodat het helemaal donker kan gemaakt worden. Er wordt dus veel gedaan in korte tijd! Dit allemaal dankzij jullie geld! Ik wil jullie nog even bedanken voor alle bijdrages. Ik probeer zoveel mogelijk te doen op korte tijd, maar het is onmogelijk om alles uit te geven. Ik wil het echt goed besteden en niet zomaar uitgeven om uit te geven. Met jullie geld kan ik ook nog spel- en knutselmateriaal kopen, platen voor aan de klasmuren, fotoposters maken voor in de klas, … Hetgeen ik niet kan besteden geef ik, zoals eerder vermeld, aan de Nederlandse stichting die hun sponsort.

Wat zijn mijn verdere plannen nog: GENIETEN! De laatste dagen in het LDC zijn aangekomen (dinsdag of woensdag stop ik), Tihar (festival) komt er aan en dan ga ik weer naar de countrysite voor enkele dagen. Dit omdat bai tika (broer en zus dag) komt en Robin ‘een tika moet gaan halen’. De 8ste november kom ik daarvan terug, dus veel schiet er niet meer over, want 10 november moet ik mijn vliegtuig halen! (en ik probeer er nog wat foto’s op te zetten)

Ik heb echt genoten van mijn tijd hier en kom zeker terug (1. Omdat dit een prachtig land is en 2. Omdat ik hier een vriendje heb)!! ! De tijd is echter voorbij gevlogen!

Dikke kus
Leoniekje