I did it !!!

Dag lieve schatten

De tijd schiet me te kort om een blogberichtje te schrijven. Na twee drukke weekenden heb ik nu even wat tijd gevonden om 7u30 ’s morgens :). Ja hoor, rond 6u-6u30 ben ik hier wel wakker. Ik denk niet dat dat het geval thuis zal zijn aangezien ik daar gordijnen heb die het licht wel degelijk tegenhouden. Het is altijd fijn om jullie op de hoogte te houden en dan vol ongeduld te wachten op jullie reacties. Dus ik zou zeggen: blijven reageren!

Eerst wil ik iedereen bedanken voor de donaties! Ik heb gesproken met Rekka en Rajesh, de eigenaars van LDC, en zij waren heel blij te horen dat er geld werd ingezameld. Een deel van het geld gaat naar materiaal voor de kinderen en een ander deel stort ik, op aanraden van René Veldt, door naar de organisatie in Nederland. De stichting Kumari sponsort LDC en op die manier weet ik ook dat het geld goed zal worden besteed. Gewoon geld geven wil ik niet omdat je dan niet weet wat er mee wordt gedaan. Het gaat ook om meer dan 300 euro en dat geef je niet in 1-2-3 uit. Ik wil het echt goed besteden, vandaar dat ik een deel doorstort. (Via google kunnen jullie de site van de stichting makkelijk vinden).

Het weekend van 18-19 oktober hadden we het idee om vanuit Sankhu naar Baktapur te wandelen. Het was heel lullig voor Annouschka want die werd de nacht van vrijdag op zaterdag enorm ziek. Ze kon niet mee en dat was echt balen (om het allemaal een beetje op zijn Nederlands te zeggen). Zaterdagochtend om 9u begon ons wandeltochtje van een viertal uren. Na het oversteken van een rivier (nee niet over een brug, gewoon even schoenen uitdoen) en het beklimmen van een berg met heel veel modder door de regen, even een theetje drinken in een lokaal theehuisje op de top van de berg. Daarna toch even een kijkje nemen in een tempel (de naam ontgaat met alweer) om vervolgens naar beneden te wandelen en te eindigen in Baktapur. Daar wilden we het entreegeld vermijden, maar dat mislukte weliswaar. Na het betalen van 750 roepies (7.5 euro) konden we binnen. Het was ondertussen middag en onze maag rommelde wel een beetje dus het eerste beste restaurant gingen we binnen: Sunny Guesthouse. Hé, hier konden we ook slapen… Even de prijs navragen en de kamers bekijken. Ja hoor, dat zag er allemaal prima uit! We zoeken niet meer verder! Na een lekker warme douche gingen we Baktapur in. We zijn hier natuurlijk niet voor niets gekomen eh. Naar de pottery square gegaan. Wow, zo cool om te zien hoe die potten gebrand worden! Daarna even genieten van een biertje (ja, ik moet me behelpen met bier aangezien ze hier geen kriek hebben) op een rooftop bij Durbar Square. Van daaruit konden we ook het werelds grootste Shiva standbeeld (143 ft) zien met de super ingezoomde camera van Henk. ’s Avonds lekker wat eten en een potje kaarten (nee, geen klaverjassen, maar dhumball. Dat is een typisch Nepalees spel. Wees gerust, ik leer het aan iedereen die het wil :)) De volgende dag een wandeltochtje uitgestippeld door de Lonely Planet gelopen. We zagen daarbij ook het ‘beginritueel’ van een schooltje. Na het zingen van het volkslied moesten de kinderen verwisselen van rij. Waarom? We snapten er niets van… Ze gingen dus staan op basis van hun schoenen: wie had de juiste schoenen aan en wie niet? Degene die de juiste schoenen aanhadden mochten naar binnen, de anderen kregen een korte preek en moesten aan hun oren trekken. Heel grappig om te zien! Rond 12u met de bus naar Kathmandu en vervolgens terug naar Sankhu. Nee, we hadden geen zin om terug te wandelen!
Om even te zeggen hoe goedkoop het hier is: voor een lunch, dinner, ontbijt en slaapplaats betaalden we zo’n 1500 roepies. Dat is dus 15 euro… Daar heb je niet veel voor in België!

Dat was één druk en geslaagd weekend. Het volgende weekend hadden we onze derde en laatste uitstap, georganiseerd door Cross Borders. Dit zou een actief weekend worden dus daar keek ik enorm naar uit. Vrijdag met de lokale bus naar Barabise. Langs het gangpad zitten is niet altijd zo prettig als er een stinkend meisje naast je gaat staan die haar oksel bijna in je gezicht duwt, is het niet Annabeth en Annouschka?! Na een busrit van een viertal uren aangekomen in Barabise. Hé, wat is dit nu? Geen bereik met de gsm? Zitten we zo hoog dan? Och ja, we kunnen wel zonder toch?! Na een stevige noodlesoep een wandeltocht van een kleine 4 uur. Nou, René had niet gelogen toen hij zei dat de eerste 45 minuten heel lastig waren. Sjonge, dat bleef maar omhoog gaan en trappen maken het dan ook nog eens veel lastiger. Maar het schitterende uitzicht maakte alles goed! Echt, die bergen om je heen. De zon die er op schijnt en de regenboog die verschijnt. Heerlijk is dat! Terug beneden bezochten we één van de projecten van Stichting Veldwerk: een weeshuis. Het zag er allemaal prima uit. In totaal zaten er 15 kinderen en hadden ze twee slaapkamers. Één voor de 8 meisjes en één voor de 7 jongens. Het was echt tof om met die kinderen te praten. Ze zijn ook altijd zo nieuwsgierig: hoe heet je? Waar woon je? Hoe oud ben je? Heb je een vriendje? Wanneer kom je nog eens terug? Wat vind je van Nepal? … Ze willen echt alles weten en staan graag op foto’s. ’s Avonds hadden we heerlijke daal baht met zure yoghurt. En … last but not least: Jytte had nog een heerlijke verrassing: home made alcohol (man, die was straf!) en ….. appeltaart!!!! O, die was zooo lekker! Iedere hap smaakte steeds beter. Bij deze, nog eens bedankt Jytte! Dat je dat allemaal meegesleurd hebt!
De volgende dag naar the Last Resort! Jaap, Jytte, Annabeth en ik kunnen zeggen: I DID IT! I did the swing!!! Angstaanjagend was het! Springen van een brug van 150 meter hoog en een vrije val maken van 7 seconden waarbij je rond je middel wordt vastgemaakt. Echt, ik had bijna een landslide veroorzaakt met mijn geschreeuw! Ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Jullie kunnen het allemaal zien op de ‘I did it movie’. “Leoniek was brave enough”, staat er op. Heerlijk gevoel! Paul en Chris: jullie kleine zusje heeft het gedaan hoor! Wees maar apetrots op me! En jaloers…
Zondag raften! Wiha, nog zo een fijne activiteit. Na twee uur vertraging gingen we met een busje weg. Na het krijgen van alle uitleg en het zoeken naar een goede helm voor mijn kleine kopje gingen we in de boot! All forward, right forward – left back, stop… en nog wat van die commando’s kwamen aan bod. In het begin allemaal een beetje verwarrend, maar na een tijdje ging het wel. Ik keek gewoon wat René deed en dan kwam alles goed. Ben er één keer uitgevallen omdat het water ronddraaide en ik echt niet meer in de boot kon blijven. In het begin even paniek omdat ik niet meteen wist waar ik was, maar toen ik het wist, was ik opgelucht want ik bevond me op 3 meter van de boot. Even naartoe zwemmen en er worden ingetrokken door onze gespierde begeleider. Daarnaast waren er ook drie kano’s mee (man, die mannen waren gespierd… Onmogelijk om er niet naar te kijken!:)) en het was fijn om daar eens aan te hangen en een praatje te maken. Niet handig als er net een golf aankomt en je een kwak water binnenkrijgt! Maar echt, raften vind ik zo leuk! Veel leuker dan die ene keer met Chris hoor mam en pap! Iets meer sensatie moet ik zeggen! De avond sloten we gezellig met z’n allen (alle vrijwilligers, Bharat en René) af met het etentje in restaurant 1905.

Ik heb Kumari gezien!! Nu ja, gezien… Ik heb haar op foto en als ik nog eens inzoom op mijn camera zie ik haar… Maar ik heb ze! Hahaha. Even korte schets: op Indra Jatra (woe 22 sept) wordt Kumari door Kathmandu op een prachtige wagen rondgereden. Op de Durbar Square had je een kant voor de pers, voor de vrouwen, mannen en voor de toeristen. Heel grappig om dat contrast te zien.

Weetje, er is een wonder gebeurd: een week zonder festivals en dus zonder vrije dagen. Maak dat nog eens mee zeg!

“Carglass herstelt, carglass vervangt”: nou, ze moeten zich maar vestigen in Nepal! Hoeveel bussen er hier niet rondrijden met een ster in hun raam. Of nog erger, gewoon een raam volledig bedekt met één grote ster! Ze moeten er toch eens over nadenken hoor… Iemand die iemand kent die daarbij werkt? Het is maar een tip eh..

Mensen in België: verschiet even niet van mijn taal want die is enorm ‘vernederlandst’ op dit moment. Ik kan precies geen ‘Belgisch’ meer praten. Steeds komt er dat accentje bij :)

O ja, de verhuizing van het LDC: Het gaat door!!!!! Vanaf woensdag beginnen ze te verhuizen! Ik ben zo blij want nu kan ik echt wat doen in het nieuwe gebouw! Echter het is nu bijna groot festival (Dashein) dus van 8 tot 24 oktober ben ik vrij! Goed, we amuseren ons wel.

De tijd gaat hier veel te snel! Er zijn al weer twee maanden voorbij! Nog anderhalve maand waarbij ik nog maar een tiental dagen vertoef in het LDC. Maar ja,dat heb je in oktober waarin het grootste festival plaatsvindt.

Voor degene die het nog niet weten: woensdag 10 november neem ik het vliegtuig terug richting Nederland en daar wacht mijn lieve tante Marja me op en samen gaan we de volgende dag terug naar het Belgenlandje. Vrijdag de 12e ben ik dus weer paraat in de sporthal en zondag bij de bakker! Ik zie er echt enorm naar uit! Natuurlijk blijf ik hier ook nog genieten eh!

Ik hou het weer voor gezien!
Veel groetjes en een dikke kus van een heel gelukkig toeristje uit Nepal!