I love Nepal, but hate the traffic

Namaste

Eerst wil ik even zeggen dat ik blij ben met de trouwe fans en dat jullie zoveel reageren! Blijven doen want dat is echt heel fijn. Als er bij jullie wat spannends gebeurd, laat het maar weten! Zo blijf ik ook op de hoogte!

De tijd vliegt voorbij! Maar dat is zo als je heel veel plezier maakt en het enorm naar je zin hebt! Zo kan ik het kort beschrijven… Wie geen tijd heeft om alles te lezen, heb je toch al een goed beeld van hoe ik me hier voel :) Wie wel tijd heeft, dan komt hier een verslagje van mijn eerste week in het appartement in Sankhu en op mijn werkplek LDC.

Ik begin eerst even met een fietsverhaal doorheen de drukke straten van Kathmandu. We gaan even terug in de tijd, donderdag 12 augustus. Annouschka, Jaap en ik hadden een leuk idee: waarom niet eens met de fiets rondrijden? We besloten om naar Swayambhudinath, beter gekend als de apentempel, te gaan. Nou, langs de kleine weggetjes moet je niet gaan hoor. Je rijdt, je rijdt, je rijdt en dan o ow, een modderplas… Je probeert te versnellen,maar helaas… Daar ga je met je voet. Mmm lekker die modder! Het gaat ook berg op en bergaf. Wel, het bergje op ging ik toch met de fiets aan de hand hoor! Het is bewezen: wielrenner wordt ik nooit! Op een gegeven moment kwamen we bij een trap met onze fiets. “Hup, die fiets op je schouder”, zegt een vrouwtje. Dat zagen we echt niet zitten, dus reden we maar even terug langs de prut! Na een vrij lastige rit kwamen we bij de apentempel! Goh, wat een trappen! En stijl… Daar wat rondgelopen, soort muziektherapie met de singing balls gehad, foto’s gemaakt en wat gedronken. Heel gezellig en schitterend zicht over Kathmandu! O ja, waarom apentempel? Simpel, het stikt er van de apen! Superleuk om te zien hoe ze elkaar controleren op luizen! Of een babyaapje die aan het drinken is bij de moeder. Echt schattig!

Vrijdag ging ik dan voor het eerst naar mijn werkplek met Sietske, de vrijwilligster die er voor mij zat. Om 6u30 samen met Ans vertrokken naar Sankhu, om van daaruit een heel stuk terug te keren tot Jorpatie. Het was een busritje van iets meer dan een half uur. 17 roepies betaal je (17 cent). Lekker knus zo een lokaal busje! Je persoonlijke ruimte? Nou, die heb je niet hoor! Iedereen lekker knus bij elkaar! Soms krijg je zomaar een kind op je schoot geduwd of enkele plastic zakken. Ik heb het nog niet gehad, maar Sietske vertelde me dat. Soms heb je ook zo een lekkere kont in je gezicht of een rugzak..
Vrijdag was het Sietske haar laatste dag dus het stond allemaal in het teken van haar afscheid. Dat was wel een beetje jammer omdat ik haar dan niet heb bezig gezien. Ik werd voorgesteld aan de didi’s, maar omdat Sabine (een vriendin van Sietske die hier enkele weken op bezoek was) ook mee was, hadden ze volgens mij niet echt door dat ik de volgende vrijwilliger was. Dat was wel een beetje raar, maar goed, maandag was een nieuwe dag en dan kwam ik alleen.

Nog even een tussendoortje: zaterdagochtend belde Bharat dat er zondag een staking zou zijn. Die kon wel eens groot zijn en het zou dus goed kunnen dat de bussen niet reden naar Sankhu. Dus wat doe je dan: zaterdag vertrekken naar Sankhu. Nou, ik vond dat helemaal niet leuk. Ik was daar helemaal niet op voorbereid en wilde nog wat dingen doen in Kathmandu. En ik had geen zin om in een stoffig en primitief appartement te gaan zitten. Een klein dipje als gevolg.
Ik beschrijf het appartement even (foto’s komen volgende week of zo). Je komt binnen, trapje naar boven en dan kom je aan een hek. Dat hek is dicht gedaan met een klein slotje. Je maakt het slotje open, loopt het trapje op en hup je bent er al! Toen ik binnenkwam en rondkeek wist ik even niet wat ik zag. Annabeth vertelde al dat het wat stoffig was, maar amai, het was heel stoffig! Je kon niet op blote voeten lopen want dan waren die echt vuil! We hebben geen koelkast, een keuken met weinig kastjen en 2 vuurtjes op gas. Ik zocht de badkamer en vond die: jak, een hurktoilet! En waar is de douche? Ow, die is ook in hetzelfde kamertje als het toilet. In de keuken is er geen water dus dat moet je steeds uit de douche halen. Er is geen livingkje dus ’s avonds gezellig aan de tafel op een supercomfortabele stoel… Goed, het was even slikken in het begin, maar heb er mij ondertussen mee verzoend en heb het er nu enorm naar mijn zin! Ook de powercuts ontbreken natuurlijk niet! Gezellig eten bij candle light!

Mijn eerste week bij LDC is goed verlopen. Ik werd warm onthaald door de didi’s en door de kinderen. Ik heb voornamelijk geobserveerd en de dossiers gelezen. (ja die hebben ze! Weliswaar gemaakt in januari 2009 door vrijwilligers, maar het is er!) Het is echter wat moeilijk communiceren met de didi’s omdat ze nauwelijks Engels kunnen. Gelukkig zijn er Robin en Madaf die wel goed Engels kunnen. Aan hun kan ik dus alles vragen! Het gebouw bestaat uit 3 klassen (er zijn 4 klassen, maar 1 klas zit gewoon buiten onder een stukje afdak), snoezelruimte (kan ik het echt zo noemen?) toiletten, keuken en eetkamer. Boven zijn de slaapkamers. Verder hebben ze ook nog een graspleintje, the office en enkele honden. Het ziet er allemaal al wat oud uit, maar de kinderen hebben het hier wel goed. Het is soms wel lastig om te zien dat die kinderen enkele uren gewoon in de klas op een bank moeten zitten. Of dat ze gewoon 2u kleuren. De meeste kinderen kunnen niet binnen de lijntjes kleuren dus gaan gewoon heen en weer met hun potlood. Maar goed, de didi’s hebben het beste voor met de kinderen en willen veel leren van mij. Ik heb echter wel even duidelijk moeten maken dat ze niet moeten verwachten dat ik de kinderen zal leren spreken in twee maanden ( ¾ van de kinderen spreken niet of maken enkele geluiden).
Het goede nieuws is dat ze midden september verhuizen naar een nieuw gebouw in Sankhu! Ik ben er op de motor met de baas, Rajesh, naartoe geweest! Nou, dat was best wel nog een avontuur hoor. Ik zag Rajesh een helm nemen en ik dacht “ik krijg er ook eentje”, maar nee hoor, ik moest zonder helm op de motor. Dat is blijkbaar normaal. Wel, de rit op de motor… al dat stof! Ik had geen zonnebril aan dus moet enkele keren mijn ogen dichtknijpen. Best wel eng als je door het verkeer slingert… Ook mijn mond hield ik het best dicht! Na een ritje van een half uur, stopten we onder een afdek (nadat we bijna onderuit gingen in de modder). Het was aan het regenen! Maar geen zorgen hoor, Rajesh had een grote regenjas mee! Zo een regenjas speciaal voor op de motor: met twee gaten in. Voor elk kopje één. Tussen die twee gaten was misschien dertig centimeter tussen. Lekker wandelen door de plassen op die manier! Hoeveel keer ik op zijn hielen heb gestapt, jah, je kan het niet tellen op twee handen! Ik zag ook helemaal niets. “You will never forget this”, zei hij! Ja dat klopt! Eenmaal aangekomen in het nieuwe LDC moest ik echt even goed kijken hoor. Zo groot en mooi! 4 echte klassen, een snoezelruimte, grote slaapkamers, terrassen, grote keuken, grote eetkamer… Alles erop en eraan! Ik zie er al naar uit om te verhuizen!
O ja, iedere middag krijg ik lunch rond 14u-14u30 (laat, dus een stevig ontbijt is noodzakelijk!) en echt, dat is soms spicy!!! Maar ze zeggen me dat ik na drie maanden nog chilipepers zal bijvragen omdat het niet spicy genoeg is.. Ik ben benieuwd! Er is steeds ook wel iets dat niet spicy is, dus daar geniet ik heel erg van! En veel water drinken eh...

Vrijdag moest ik alleen naar Kathmandu in een lekker knus busje! De meesten onder jullie weten hoe het mijn met oriëntatievermogen is gesteld, dus ik wist helemaal niet de weg terug naar Thamel vanaf de busstopplaats Ratnapark. Gelukkig was er een heel vriendelijk meisje die dezelfde weg op moest en me dus perfect begeleidde! Wow, de Nepalezen zijn echt behulpzaam! Ze zijn altijd erg geïnteresseerd en vallen je eigenlijk niet lastig. I love Nepal!

Vandaag en morgen zijn het festivals (dag van de man en dag van de koe) dus moet ik niet naar LDC. Ik heb besloten om naar Kathmandu te gaan om daar wat cd’s te kopen, want donderdag mag ik de kinderen en didi’s dansles geven! Nou, ik ben benieuwd! De volgende keer horen jullie hier meer over.

Nou schetebezen, jullie zijn weer op de hoogte van mijn avonturen. Plots besef ik dat ik hier al bijna een maand zit! Wat gaat het snel. Ik vermaak me echt!

Jullie moeten niet meer iedere week een verslag verwachten want het is best wel druk hoor. En als je wat vrije tijd hebt, heb je niet meteen zin om voor die computer te gaan zitten… Maar ik probeer jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden natuurlijk!

Dikke kus